Selam ve saygılarımla...

İlk olarak şunu yazayım: Bu, bu mesaja ilk ve son cevabım olacak.Keza dilimin kemiğini kıralı çok oldu. Neyse...

Bir anımla cevap vereceğim size: Uzun zaman önceydi bir kız tanımıştım karaborsa alemin birinde. Ne ezeli vardi ne de zahiri gözümde. Ama işin garip yanı benim, tanıdığım herkesi dört dörtlük sanıp kayıtsız açılmamdı. Neyse gel zaman git zaman iyi arkadaş olduk. Sıkı dost olduk. Sık sık görüşür, hal hatır sual eder olduk. Sona yavaş yavaş muhabbetin ucunu kaçırdık, daldık ummanlara göllere. Bir gün o bir taş attı gölete ürküttü balıkları. Ben de peşinden salladım koca koca kayaları. Sonra yarış ettik en büyük taşı en uzağa kim atacak diye. Gel zaman git zaman sonra da gölde ne balık kaldı ne de balıkların yüzeceği bir dirhem su. İş bu ya; bu kezde güya balıklar ölmesin diye kova kova su taşımağa başladık göle. Bir kova, iki kova, üç kova... Derken yorulduk tabi. Sonra güneşin gölü kavurduğu bir gün elimizdeki kovaları da kaldırıp çaldık gölün çorak tabanına. Belki kovaları kırarken birşey söylemedik ama suskunlak da yetecekti bu ortaklığın bitmesine. İşte o gün bu gündür, aynada kendime verdiğim bir sözü tutmanın gayreti içerisindeyim. Herşeyden ve herkesten uzakta olmak çözüm olur mu bilmiyorum ama elimden gelenin sadece bu olduğunu gayet iyi biliyorum. Yazmıyorum. Okumuyorum. Görmüyorum. Duymuyorum. Tatmıyorum. Bakmıyorum bile.

Kimseye kızmıyorum. Kimseye gücenmiyorum. Çünkü artık iyi biliyorum; hiçkimse dört dörtlük değil. Kimseye bir dostluk vaadetmiyorum. Çünkü görüyorum ki dostluklar gerçek değil. Ve en önemlisi de şu; kimseye bir düşmanlık da beslemiyorum. Haklının hakkı teslim edileceği gün, elbet varsa hakkım teslim edilecek biliyorum. Ve Allah'a yalvarıyorum ki alacak dirhem hakkım olmasın. Çünkü biliyorum ki; o gün bazı konularda hiç olmadığım kadar bencil ve kaba olacağım. Neyse...

Evet dedim bir zamanlar bir kız tanıdım diye. Aslında o kızı hala daha tanıyorum. Ama yaşadığını hiç sanmıyorum. Radyasyonun en koyu olduğu gece, yeşil ve mavilerin arasında bir kanat çırpımı kadar canı olan güvercinler gibi, benim için o kız o gece, o an, o dakika baktığı alemin karşısında can verdi. Geriye bir tatlı tebessüm bir ılık nefes ve bir çift kara göz kaldı. Gerisi ise zaten yalandı. İşte onunla aramızdaki tek fark da ortada; benim ne dostluğum kaldı ne de düşmanlığım. ONUN HALA DOSTLUĞU YA DA DÜŞMANLIĞI. YANİ PIHTI PIHTI KARARSIZLIĞI.

Şiire gelince; şiir kelimesi kelimesine bir gerçeğin kopyasıdır. Aynaya baktığında ne görüyorsan şiirde okuduğunda da anladığındır. Her dörtlüğünde bir mana şiir tamamında bir mana... Şiirin amacı o dönemin gerçeğini bulmaktı. Şiire ihtiyaç kalmadı. Ki zaten gerçek de ortadaydı. Artık şiirin ben için edebi değerinin dışında bir değeri yok...

Sağlık ve esenlikler dilerim, redpencil...

Yorumuna ve katkılarına herzaman ihtiyaç duyarım sevgili dostum. İnşanlah yazmağa devam edeceğiz... Allah'a emanet...

İnsanın bir çocuk yanı her zaman var.Ben de çok sverim çizgi filmleri.Hele hele de bu haylaz ufaklığı..

Sağolun...

Allah razı olsun kendisinden..:))

Size de teşekkür ederim...

Hocam maalesef sekiz yaşında değiliz.Ama sekiz yaşından daha beter davranıyoruz bu hususta.

Sağolunuz...