Dün şehrin en köhne yerlerine gittim
Ekmeğin yemek, suyun katık olduğu yere
Dün asıl yaşamın olduğu yere gittim.
Kurumuş yapraktan çorba kaynatılan yere

Sitem…

Nerde kalmıştı şehrin o parlak ışıkları
Neredeydi çocukların o sevinç cıvıltıları
Karanlık sokaklara gittim inadına
Sanki bu dünyadan değilmiş,
gibi bakıyorlar kendilerinden olmayana
Bir bilselerdi yüreklerin onlarla olduğunu…
Üşüyen elimi kesip atasım geldi onlar açken,
Sıcak uyuduğum yatağı düşündüm
Onlar sedirde donarken.
Sonra o eşsiz gülümsemelere takıldım
Daha üç beş yaşındaki canlara.
Kirli elleriyle yüzünü kapatıyorlardı gülerken
Bu da kim diyorlardı belli..

Sonra…

Anladım türkülerin neden bu duygulardan geldiğini
Ağladıkçayı düşündüm,Fırat’ı
İki dağ arasını, Burası Adıyaman’ı
Yanık gönüllerdeki Urfa’nın etrafını.

Dönerken…

İşte bu türküleri dün tekrar dinledim gözlerimle!
Dün o çığlığı duydum gözlerimle!
Yaşamdaki terslik gibi her şey.
Dün, şehrin kimsesiz sokaklarına gittim
Kimseciklerin yaşadığı yere.
Dün asıl yaşamın olduğu yere gittim
Ve bir kez daha Rabbime şükür ettim..