Bir günah işledim, kabul.
Üzdüm seni.
Ama hiç aldatmadım.
Gözlerim değmedi başka gözlere,
Ellerim değmedi başka ellere.

Hani sen iyiydin, anlayışlıydın.
Hani adam boyu sevdalar büyütüyordun bana yüreğinde,
Hani hiç yabancı bakmayacaktı gözlerin,
Hani hep sevecektin, gitmeyecektin.

Oysa ben düşerken yükseklerden,
Bir sen döndün sırtını bana,
Anlamadan, dinlemeden sensizliğe mahküm ederek,
Biraz daha ittin aşağılara.

Şimdi yine ayaktayım.
Başım yine dik.
Ama yaşıyorum sanma şiir gözlüm, yaşıyorum sanma,
Ne güneş turuncu sensiz, ne gökyüzü mavi,
Açılan her kapı çaresizlik, her pencere kahır.
Karanlıklar sardı her yanımı,
Karanlıklarda sensizlik.
Baktığım her yerde sen varsın,
Gittiğim her yerde sen.
Şarkılar seni anlatıyor,
Şiirler seni.
Bulutlardan sen yağıyorsun,
Yıldızlarda sen parlıyorsun,
Her rüzgarda sesin var,
Her rüzgarda kokun.

Dön şiir gözlüm,
Dön bana.
Dönki baharım gelsin,
Yeniden açsın çiçekler.
Dön ki yaşayayım.
Dön ki yaşatayım.
Dön ki mutlu etmenin mutluluğuna varayım.
Dön, herşeye yeniden başlayalım.

Ben affettim gidişini.
Giderken yaptıklarını.
Sende affet beni,
Ana şefkatinle, çocuk yüreğinle affet.
Affet ki bende kendimi affedeyim,
Affet ki aldığım nefesi farkedebileyim.
Yoksa seni her görüşümde kendime kızacağım.
Seni her görüşümde, kendimden utanacağım.
Şiir gözlerinde yaşıyorum derdim ya,
Affet de dön, yoksa,
Şiir gözlerin olmadan yaşayamayacağım.

Tuncay OCAKLI