Gözyaşları karşısında

Ve mazlumluğu yanında çaresizliğim fark atıyordu

Kalbim hüzünle doluyor ve gözlerim buğulanarak ruhumu sızlatıyordu



Oysa ne kadar yakışıyor

Ve sessizliğiyle yüreğimi dağlayarak hıçkırtıyordu

O an ve geçen zamanda sancılar artarak halimi takatsiz bırakıyordu



O kadar içten ağlıyordu ki

Duyarsız kalmak ve halini sormaktan sıkılarak

Şahit olduğum hazin olaydan uzaklaşmak kalbim için açıkça solgunluktu



İnancım namına korkuydu

İnsanlık uğruna da yozluğun alışıldığı morluktu

Öncelikle sakin nefesimin derinliğinde tefekkür ederek yardım diledim



Nasıl yararlı olacağımı

Edeple nazarlarını gizlediği gözlerinden sezdim

Ve darp edildiğini fark ederek, kalbimin hicranıyla sahibine yönelmiştim



Fevkalade kederliydi

Bir müddet nefeslenerek derdini izah etti

Üç yıl gibi uzun bir zaman önce boşandığı eşinden mağdurluğunu söyledi



Ne kadar şikâyet etsem

Garipliğin refakatinde solgun bir nefesken

Şer karşısında, naraların çardağında ve edebimle yaşayamadıktan sonra



Diyerek, yeniden hıçkırıklar

Ve serzenişlerin kadrine nüfus eden korkular

Sokak ortasında, darp edilerek sahipsizliği aşikâr bir şekilde yaşatanlar



Emanet edilen nisaları

Saklı hevesleri uğruna pervasızlığım seçenler

Akıl, nesil, can, mal ve din emniyetini gönüllere tesis edemeden gerilenler



Makam ve şan uğruna

Millet olmak bu kadar hazin bir korkuysa

Muhasara rezaleti gün gibi ortalardaysa ve emniyet sadece nüfus için varsa





Mustafa CİLASUN