Zülüm payidar olmaz…


Ne ses kaldı, ne sedâ, kimsesiz vatan ağlar
Sahipsiz topraklarda, kefensiz yatan ağlar

Çocuklar paramparça, her taraf sis ve duman
Babalar savaşırken analar her an ağlar.

Yapılan katliâma, kayıtsız kaldı dünya;
Sadece derunundan , sahib-i iman ağlar

Ne cephe var ne mevzi, kurşun yağar her yandan;
Böyle bir hale ancak, vicdânı olan ağlar

Timsahın gözyaşları, inandık sanmasınlar;
İnsâfı olan hariç, gerisi yalan ağlar

Eli kolu bağlanmış, çaresiz bunca insan;
Aşikare zulm görür, aslında nihân ağlar.

Nice ocaklar söndü, baharı göremeden,
Harâp olan yerlere, mevsim-i hazân ağlar.

Hûn-hârca cinâyete savaş diye ad kondu;
Bu vahşet karşısında, içleri yanan ağlar.

Kalpler kaskatı olmuş, duymuyorlar feryâdı
Herkes kendi keyfinde, sahipsiz Lübnan ağlar


Mazlumun gözyaşları, ah’ının fevkindedir;
Bir gün boğar zalimi, onlar da o an ağlar

Yâr ağlar, yârân ağlar; cân ağlar, cânân ağlar,
Söz bürünmüş sükûta, sessizce lisân ağlar