bir fırça darbesiyle de ölebilirim bu günlerde
ya da
atladığım gibi bir tablodan içeri
kaybolabilirim kendi ormanımda,ama
yorulduğumdan mıdır
durulduğumdan mı ne,
yürüyesim yok artık sulara eskisi gibi.
artık yastık yapamıyorum bulutlardan
hayat akıp gidiyor gülüm
yaşlanıyorum.

oysa ışık deyince yeşil,
papatya deyince güneş,
ve nedense rüzgar deyince
kırlangıçlar gelirdi aklıma benim.
unuttuğum kokular var geride bir yerlerde
eminim.
iğdeler anımsıyorum çiçekleri yanıp sönen
bu dökülen yapraklar ellerim sanki.
ellerim ne kadar çok
ellerim ne kadar kuru.

halbuki ben,
oksijenden yorulmak isterdim.
bütün derdim
bir tutam orman
bir küçük dere
bir avuç göldü.

bu günlerde,
bu aylarda,
bu saatlerde
kendi göğümüzü yapıyor olacaktım,
bir elimde titan beyazı
bir elim Turkuaz mavide.
bulutlar koyacaktım elyaf gibi
biz isteyince yağan bulutlar.
sonra vurulacaktım bütün renklere
sana vurulduğum gibi bile bile
göre göre
yavaş yavaş
ama bütün yüreğimle.

kumrallığın bu yüzden olmalı senin
bu yüzden iki tane değilsin sen
ve biliyor musun
sırf bu yüzden
yüzüme rüzgarı değdiğinden beri
bütün kırlangıçlar dostumdur benim.

Uğur Balcıoğlu