İnceden bir ayaz düşüyor Ankaraya
Havada genizimi yakan kömür kokusu.
Uzakta Ankara Kalesinin ışıkları.
Ve biz ayrılıyoruz.
Caddeler düşman
Çekilmez bu yılışık sokaklar.
Adım adım kan kusuyor kaldırımlar.
Ve biz ayrılıyoruz...

Tam bir şey söyliyecek oluyorum.
Sus diyorsun.
Sus ki daha zor olmasın gitmek.
Sonra .
Bir rüzgar esiyor ötelerden.
Saçların öyle güzel savruluyor ki anlatamam.
Gözlerinde ise yaş
Ve biz ayrılıyoruz

Son bir buse konduruyorum dudaklarına.
Ve mührüdür bu dudaklarının diyorum.
Ellerimde ellerin.
Ve biz ayrılıyoruz.

Sarılmak ,öpmek ,kokalamak istiyorum seni.
Delicesine.
Ama olmuyor seni seviorum bile diyemiyorum.
Yavaşça kaldıyorsun gözlerini.
Gözlerim gözlerinde eriyor
sonra.
Bir anons bir tren sesi.
Vakit geliyor önce gözlerimiz .
Sonra ellerimiz ve kokularımız ayrılıyor.
En sonda sözçükler dumur oluyor söyleyemiyoruz.

Kar taneleri düşmeye başlıyor tüm bir şehre.
Ankara öyle güzel ki anlatamam
Ama biz ayrıldık...

Ankara kiminin başlangıçları kiminide bitişelridir.
her şeyi güzeldir Ankara nın ama ayrılık ları bir başka koyar insana.Hele soguk bir ankara sabahıysa.
kalakalırsın öylece.
bu yüzden Ankarada sevmeyin sevsenizde ayrılmayın. yada bırakın bunları
mekansızlığı şiirleri ve yalnızlığı sevda yapın kendinize.