Mehmetçik bu aslan parçası!
Durdurur mu onu hiç, esaret keleğçesi?
Sarıkamış’ta yazıldı, bu şehadet dilekçesi.

Kar yağıyor,
Boran, tipi, rüzgâr, çamur, soğuk ve ayaz.
Nasıl yazılır bu destan al kalemi eline de yaz.


Allah o acıları bir daha yaşatmaz inşallah diyor ve bu güzel şiirden dolayı şairimi kutluyorum.

Kulakları yırtıyor
Acı,soğuk, elem ve keder
Öyle bir esiyor ki ağlıyor Allahuekber.
Şehadetler yıtlıyor göğün bağrında
Mehmetçiğin sedası, yükseliyor Sarıkamış’ta
=====================================
Allahü Ekber Dağlarında şehit olan Binlerce Askeremize Allah ebedi Cennetine Nail eylesin.
Duyarlı yüreğinize kutlarım ..
selamlar Aydın dan ...

GENÇ ŞAİRİMİ ALNINDAN ÖPÜYORUM.

SELAM VE DUA İLE.

BENİM KALEMİMDEN SARIKAMIŞIN GÖRÜNÜMÜ:


KeHRiBaR GöZLü YüZBaŞı

Üç beyinsiz diyordu, Mehmet Akif Ersoy’um.
Talat Enver ve Cemâl, oyuldu oyum oyum.

Talat şerefsiz mason, üçü de Alman gibi.
Bunlar Sarıkamış’ın, şerefsiz müsebbibi.

Osmanlı’ya hükmeden, Alman köpekleriydi.
Osmanlı’da Paşayken, Almanların eriydi.

Altı Asırlık Dev’i, savaşa sokanlardı.
Bir imparatorluğu, kökünden yakanlardı.

Sarıkamış Vahşeti, hep yazılıp çizilir.
Facianın altında, tarih dahi ezilir.

Ağlayacak yüreğe, sahip iseniz eğer.
Bir sahne sunacağım, ölmeye dahi değer.

Bu öyle bir sahne ki, çamlar buna şahittir.
Sahnede yer alanlar, tam doksan bin şehittir.

Soğuk bir cehenneme hazırlıksız gittiler
Ne helâlleşebildi ne de veda ettiler

Konumun kahramanı, doksan binden birisi.
Allah’ın kelâmıyla, ölülerin dirisi.

Kahramanım Kehribar Gözlü Yüzbaşı’mızdır.
Taa İstanbul’dan gelmiş, akan gözyaşımızdır.

Adı meçhûl. bilinen, kehribar renk gözüdür,
Lâ ilahe illallah, en nihai sözüdür.

İlikleri dondurur, Sarıkamış ormanı.
Savaşmadan almıştı, tam doksan bin toy canı.

Vakit akşam üstüydü, şehid adayları aç.
Yerde donmamak için, tek çareleri ağaç.

Askerlerin birçoğu, çam dallarına çıktı.
Kimi soğuktan donmuş, kimi yarı ayıktı.

Kahramanlar tünemiş, dallara kuş misâli.
Tarihte yaşanmadı, bu olayın emsâli.

Gecenin bir yarısı, bir ağaç gövdesine.
Yüzbaşı dayanmıştı, dalıp rüzgâr sesine.

Soğuk uyuşturuyor, uyursa ölecekti.
Komutansız bir birlik, ne hâle gelecekti.

Sırt sırta vermişlerdi, bir zavallı eriyle.
Ne bilsin ki yoldaştı, kaderi kaderiyle.

Kasaturası için, askerine seslendi.
Bilmedi ki askeri, şehidlikle süslendi.

Asker ses vermeyince, sarstı elleri ile.
Ölüler uyanmaz ki, uğraşması nafile.

Asker yana yıkıldı, kaskatıca donmuştu.
Yüzünde bir tebessüm, şehidlikten onmuştu.

Kehribar gözlerinde, dondu iki damla yaş.
Bu ne biçim bir belâ, bu ne biçim bir savaş.

Askerinin belinden, aldı kasaturayı.
Kehribar gözleriyle, son bir kez gördü ayı.

Sol elinin sırtını, karın üstüne koydu.
Kasatura saplayıp, derin bir acı duydu.

Acı çekersem eğer, uyuyup donmam dedi.
Oysa vadesi dolmuş, Yüzbaşı’m bilemedi.

Gece öyle soğuk ki, ilikleri dondurur.
İT’çi koca orduyu, çam dalına kondurur.

Doksan bin yiğit asker, uyuşur yavaş yavaş.
Bir tek mermi sıkmadan, bitecek mi bu savaş?

Ne toplar atış yapar, ne bir mermi sıkılır.
Bir gecede dev gibi, koca ordu yıkılır.

Sabah güneş doğunca, Ruslar bölgeye gelir.
Geceye rağmen hava, düzeldikçe düzelir.

Rusların komutanı, şok üstüne şok oldu.
O bir düşmandı ama, gözleri yaşla doldu.

Zavallı Türk askeri, dallara tünemişti.
Yerde donabilirim, dalda donmam demişti.

Kimi donup düşmüştü, kimi tünemiş dalda.
Rus komutan Türkleri, buldu acıklı halda.

Cesetler arasında, uzun müddet dolaştı.
Cesetler arasında, bir cesede ulaştı.

Gözü takılı verdi, açık Kehribar Göz’e.
Hayret içinde baktı, gülümseyen bu yüze.

Ceset kaskatı donmuş, sol elden kan akıyor.
İrkilen Rus komutan, ağlayarak bakıyor.

Böyle bir manzarada, Ruslarda yürek erir.
Komutan birliğine, atış nizamı verir.

Kendi selam dururken, içinden bir şey kopar.
Askeri birlik ise, saygı atışı yapar.

Şehidler ordusuna, nice türkü düzüldü.
Bu öyle bir VAHŞET ki, düşman dahi üzüldü.

FİKRET OĞUZTÜRK

Sarıkamış üstünde kar
kar altında Mehmedim yatar
gülüm donmuş kara dönmüş
gören sanmış yarini sarar

kimi Yemen kimi Harput
üzerinde ince çaput
avut yiğit gönlün avut
yar sarmazsa Mevlam sarar

şehitler unutulmaz unutulmasına ama canlarını niye verdikleri unutuluyor... daha çocuk yaşta vatan için uğraş verenlerin çektikleri unutuluyor... unutuluyor ki karış karış elden gidiyor vatan...