Sonbaharı yaşıyor gönlüm,
Açan her çiçek soluyor ellerimde
Yağmur niyetine,
Gözyaşlarım ıslatıyor bu umutsuz yalnızlığı.
Her sabah güneşin doğuşuna bakıyorum,
Bana umudu hatırlatıyor, her yeni doğan gün.
Güneşin parlaklığı,
Sevgiyi, aşkı, hüzünü, özlemi....
Deli gibi sevmeyi ,
Seni hatırlatıyor bana.
Gece olunca hüzün doluyor içime.
Biliyor musun ?
Yıldızlar bile yalnız değil gökyüzünde.
Yanyana duran iki yıldız gördü mü içleniyorum
Yıldızlar bile başardı yanyana olmayı,
El ele tutuşmayı...
Bir ben bilemedim sevmeyi,
Sevdim sevmesine ama,
O elini bir kez olsun tutamadım.
Yıldızlar bile yaptı bunu, biz yapamadık...
Benim aşkım ikimize yeterdi,
Ellerini, yüreğini ısıtmaya yeterdi.
Ama şimdi ben,
Aşkımı atabilmek için yüreğimden,
Yüreğimi biraz olsun bu tutsaklıktan kurtarmak için,
Arta kalan son gözyaşlarımı döküyorum.
Senin aşkında dökülüyor yavaş yavaş...
Belki bir gün bahar gelir,
Yeniden açar gönlümün çiçekleri.
Sen sadece soldurdun onları,
Kırdın,döktün,paramparça ettin kalbimi...
Tamiri zor biliyorum,
Ama birgün düzeleceğini de...