Karlar erir dağlarda, ölü otlar yeşerir
Issız, bâkir köşeler bezenir çiçeklerle
Buzul tutmuş, yıllanmış hayaller filiz verir
Kamaştırır gözleri Var Eden, gerçeklerle

Güneş ışık göndermez olur mahzun diyara
Saklayın çelenkleri, bayram başka bahara.

Bulutlara yükselir, yüreklerden kaynayan
Kanar eski yaralar, el sürmeyin,değdikçe
Öyle bir ah çekiş ki, kalmaz kimse duymayan
Hüzün çöker göklere, yerlere baş eğdikçe

Ne gören, ne duyan var; değişmez hiç manzara
Çekmeyin resimleri, bayram başka bahara.

Çağırır hasret yeller, yalnızlık türküsünü
Nağmelerin yankısı yansır yalnız dallardan
Bozar yorgun duygular, vuslat görüntüsünü
Yanık sesler yükselir, tozlu bomboş yollardan

Sızı çöker âniden, özlemli duygulara
Dermeyin hayalleri, bayram başka bahara.

Doruklarda coştukça hasret hisler önünde
Bekleyenler ümitle bekler yolcularını
Savrulur canlar her an hülyaların yönünde
Gömerken rüyalara umut acılarını

Kasavetli bir anlam çöker sakin sulara
Bulandırman suları, bayram başka bahara.

Unutulur sorulmaz, aranmaz biçâreler
Yaşarlar kavuşmanın târifsiz arzusuyla
Yıkanır gözyaşıyla boşa giden seneler
Karşılanırlar her an ayrılık pususuyla

Ümitler korku olur, kâlpler düşer yollara
Acı dolar sahneler,bayram başka bahara.

Varoluş bir müjdedir, inanın yok oluşta
Nice labirent yüzler yorgun düşer ummaktan
Bilinsin ki mutluluk, yokluk ile doluşta
Yokluğa sabredenler, ümidi kesmez Hakk’tan

Mutluluk uzak değil, dayan konsan mezara
Hüzün ağıt bu âlem, bayram başka bahara.

Kadir KARAMAN