Ne yalan söyleyeyim…

Herkesi ve her şeyi bir şeylere benzettiysem…

Mesela dokuz doğurduysam güneşi çocukların ellerine,

Geçmişi pamuk şekerleriyle sarmaladıysam,

Patlak bisiklet tekeriyle çevirdiysem feleğin çemberini…

Ya da düşlerime diş buğdayı kaynattıysam…

Her seferimde…

İçine tükürmediğim umudumdandır işte !





Ne yalan söyleyeyim…

Bir yürek infazında infilak ettiyse göz bebeklerim,

Sürüm sürüm süründüyse yerlerde…

İnsan eksiğini kader artısına yüklediysem,

Bir küfe acıyla döndüysem…

Her seferimde…

Bu baş belası masumluğumdandır işte!





Ne yalan söyleyeyim…

Pusulam farelerin cirit meydanını gösterdiyse,

Yani her yanımda aynıyken ibre…

Ve ben kalabalıklar içinde;

Baş döndürücü, üstat tadında şiirler yazmışım gibi

Hatta şiir yazmışım gibi mutlu göründüysem…

Adıma anlam derdine düştüğümdendir işte !





Her seferimde…

Kendimi paralarcasına ve hatta ölür gibisine,

Seni bırakıyorsam her satırın herhangi bir yerine…

En asi anlarımda bile…

Ve hala görmüyorsan,

Bu hiç yasa dışı bakmadığımdandır gözlerine !






Özlem Pala