Umut karanlıkların, derinliğine doldu.
Uykulardaki düşler, sessizliğe ses oldu.
Gün doğarken açan gül,gün batımında soldu.
Gecenin siyah rengi, sessizliğe ses oldu,

Yeşil ormanlar bile, kara zındana döndü.
Mavi denizlerdede, gün ışıkları söndü.
Şehir gürültüsünü, kara girdaba gömdü.
Her düşüncenin dengi, sessizliğe ses oldu.

Kimisini korkuttu, görünen zifir dehşet,
Duyguları katletti, bu gizli sessiz vahşet,
Nefisler kamçılandı, dizginden koptu şehvet,
Fikrin evhamla cengi, sessizliğe ses oldu

Ay uzaklaştı bizden, mehtabımız yok oldu.
Baykuşun bakışları, masum geceyi yoldu.
Öttükçe gecemize uğursuzluklar doldu.
Duaların ahengi sessizliğe ses oldu.

Bu korkunun verdiği. sessizlik ürkütsede,
Gercekleri yalanlar, yok edip çürütsede,
Bulutlar yağmur, diye bizlere tükürsede
Bu mana yüklü sevgi, sessizliğe ses oldu.


turgay COŞAR......21.AĞI STOS.2000