sarısını dökerken pencereme sevda
kırlangıçlar yolluyorum çocukluğuma
ah o çınar yok mu
devrilirken yarısını bende unutan

çıplak ağacın tepesinde unutulmuş kuş kadar üşümüş
dargınım
kandırılmaya hazır zavallı olma halime
koparıyor inancımı göğsümden kaçan sürüler

aralıkta donan geçmişim
karşılanmayan özlemlerin
acısını çıkartırcasına ellerimi bırakan gelecek

baş ucumda parıldayan ölüm
sırrına gömüldüğüm yastık
bir bayram sabahı daha defnedilemeyen yalnızlığım

oynatırken nazınla hayat
kırlangıçlar beklemekteyim boş pencereden
unutanlardan hoş bir seda

yudumlarken kahvemi tek başına
kırıldığım kadar acısına banıyorum hayallerimi
tuzum karışıyor yağmuruma

kendime dolduruyorum nefreti bin daha
af etme ihtimallerime
ciğerlerimi yıpratan deli cesaretime

mum ışığından medet uman umman
kanatlarını ateşe kaptıran peri
gövdesine küsmüş dal kadar çaresiz
düşüyorum sancılı boşluğuma





2008-12-08

Sude Nur Haylazca