davud’un sapanı olsa elinde
kaç calût yıkılırdı yere
yılgın
bedbin
tekmeledi kendini
yalpalandı dümende imgeler
mesafesi dar kâgir köprü
kaç fıçıya sığar ki ömrü
gelecek önünde
ıpıslak titrer bir köpek gibi


rakı rengi bulutlar toplanır içinde
tek bir ayık damarı yokken
bir çift zeytuni göz
tespih gibi seker içinde


dağınık günleri dizer boş şişelere
dişlediği olgun meyve hatıraları
savurur içli bir rüzgâr
limoni geceye

sabır kişniş şekeri atar ağzına
avutmaz
göğsüne bastırdığı fotoğraf


körkütük özler

taşra şarabı tadında kadınına ağlar
kırık gözleri

besili ıstırabının kökleri
tutunurken içinde
boşlukta sallanır

ah çifte kavrulmuş esmeri
zencefil kokan ellerin değse
merhemi
bir bilsen
okşasan

ansızın saçılır şarabi nefesinde

dağ çileklerinin kokusu






gönül gençyılmaz
budapeşte