Devir değişti diyor, dinlediğim masallar.
Gözlerimle gördüğüm, tek değişen insanlar.

Oysa ki bilinen,
Devirler değişip de yıllar ilerledikçe,
İnsan tekâmül eder hem insanlık yükselir.

Bilinenin tersine,
Hayatın manzarası,
Öfke, sevgi yan yana,
Kıyasıya yarışta..

İnsanlar, cahil cesaretiyle,
Yürüyor, yana yakıla,
Medeniyete ulaşacağım diye,
Geri geri adımla, gidiyor gerilere,
Zaaflarının peşinde..

Bitkin, yorgun ağır ağır, aşarken dere tepe,
Gerçek medeniyetten uzaklaşıp gitmekte;
Cehalete, zülmete kayboluş mahvoluşa,
Yüz yıllar öncesine...

Kudretleri arttıkça, hırsları çoğalıyor.
Mikroskoplar altında, kendisini arıyor.

Benim gerçeğim diye,
Solucanlarla ortak yanlarını buluyor,
Aldanışı başlıyor,
İlmin, aklın temkinli soğuk penceresinden,
Sözde gerçeklerine, bakarak avunuyor.

Hakikat,
Ne kadar uzaklaşmış olsa kendinden insan,
Yine insan olmaya, istidatlı bir hayvan.
Zaaflar, aldanışlar olamaz gerçeğimiz,
Biz insanız, insanlık biricik hazinemiz.

Özcan İşler