Nihayet…
Akşam olmuştu
Solgun umudumla
Yolunu beklediğim babam
Fevkalade yorgun bir halin
Sağanağında nefes alıyordu

Ne
Bakacak takati
Ve ne de
Bana nazar edecek
Gözlerinde feri
Yılgınlığın kadrine
Teslim olmuş
Perişan kişiliği sancıydı

Ömrünü
Vakfetmişti
Gece gündüz demeden
Vardiyaya kilitlendi
Başını sokacağı,
Bacasını tüttüreceği
Bir ev nihayetti

Lakin
Kifayet etmiyordu
Mutfak fakirlikten
Acıyla dem vuruyordu
Kurulan sofrada
Bir baş soğan,
Haşlanmış patates vardı

Ekmek
Karın doyurandı
Hüzün her
Nefesi kuşatıyor
Lakin susuyordu
Evladının
Gözelerine bakamayacak
Kadarda solgun soluktu

Annem
Hep sokranırdı
Keşkelere mütemadiyen
İtibar ederdi
Sabrın ikliminde
Nefeslenmeyen
Ve kanaati bilmeyen kandı

Babam
Adamlıkta kalan
Anam nisa kimliğinin
Edebini hiçe sayandı
Benim nazarımda
Babam haklıydı,
Anam nedametle yaşayandı

Ne kadar çalışsa da
Mesaiye kalmak için
Yarışsa da olmuyordu
Annem konu
Komşunun varlıklarını
Babama hınçla haykırıyordu

O
Vakit annem
Hiç istemediğim halde
Gözümde küçülüyor
Aile saadetini
Hiçliyor, babama
Hiç samimi
Destek vermiyordu

Çok
Üzülüyordum
Çare adına
Hiç bir şey bilmiyordum
Ama içime işleyen
Hicranı yıllara
Sâri olarak
Acıyla demliyordum

Mustafa Cilasun