Şimdi bu aşkı senin sesinden dinlemek yeter bana…


Bugünlerde yorgun bir haldeyim!
Mesela yokluğunda,
“hiçbir şey” olduğumun
Farkındayım…
(kenar mahallede derin düşüncelere dalan)

Böyle bir günde
Yazarın hayallerini,
Depoladığı gibi
-alıkoydum seni…
(tuval üzerinde boşluğun kaygısında)

Peki, nedir en uzun mutluluk?
“ellerini yukarı kaldırdığında başlardı,
Çoğu zaman-keşkeler’in-isyanı…”

-kesinlikle o resmin adı:
“emre onbey’idi…”
Yaşadığını sanıyordu!
(baskın duyguların atmosferindeydi)

Genelgeçer düşünceler gömülüyordu!

-şu anda kısıtlanmışlıkların,
Gölgesinde ve her şeyin belki de,
Kendisine her günün sonunda
“ayakları olmayan gölgelerle gel!”
Diyemediğindendir ki-yüreği acı doludur…

Ben, anlaşılmayacak kelimelerle,
Sokakta oynamayı senden öğrendim…

Şimdi en az sende onlar kadar, yabancısın bana!