DEMEM O Kİ

Yazmış;
Neşe’i muhabbetin dibini bulmuş, varlığın şahikasına ermiş bir zat’ı muhterem!
Hep umutsuzluk hep acı yazıyorsun,
Çık şu duygusal zihinden!
Biraz mutlu ol, mutluluk yaz.

Çürümüş köhne yaşantıların neyini yazayım ki!
Hem haddim değildir insanlığı yazmak, insanları düzeltmek!
Haaaşaaa, haaaşaaa....
Yaradanın işine karışılır mı?

Şiir yazıyorum....
Bu da anlamsız hayat yaşamadığım anlamına gelmez mi..?
En azından duyguluyum, çocukları seviyorum......
Bu da insan olduğum anlamına gelmez mi..?

Ömür mü ?
Doğum ile ölüm arasında yürüyoruz işte !
Güneş ısıttı,
Ay aydınlattı,
Yıldızlar göz kamaştırdı.

Yol boyu;
İyiliğe , kötülüğe, geceye, gündüze,
Aydınlığa, karanlığa ve insanlara rasladık,
Ya insanlığa...

Böyle umutsuzken bana da bir söz düşer elbet;
Bir günah kadar cani yaşam....
Her damlası gözlerimi yaktı !
Ruhum en hayasız zaman da şimdi..!
Yüreğim anlatabilir ancak insanların vefasızlıklarını....
Dürüstlüğü, mutluluğu neyler ki insan,
Yenilir içilir bir şey mi ki!

Demem o ki;
Sevilmek isteyen pek çok,
Sevmek isteyen hiç yok!
Sevenler hep bonkör,
Sevilenler hep nankör!

Demem o ki zat’ı muhterem!
Sulanmayan bahçenin yeşermesini bekleme
Dikensiz dalın gül vermesini bekleme
Aramadığın güzel kalbi bana ait deme
Bulamadığın iyiliği çaldılar deme.

Dil Aver Karagöz (Gönle Giren Şair)