HERKES MASUMSA, SUÇ NEDENSE HEP ORTADA KALIR

Bebek ağladı, gökyüzü titredi,
ilk nefes bir çiçek gibi açtı toprağın çatlamış göğsünde.
Küçük elleriyle bir yaprağı kopardı,
masum bir oyun gibi görünüyordu,
ama kökler sızladı sessizce, gizli bir suç fısıldadı.

Ayaklar kırık dallar arasında yürüdü,
her düşüş bir gölgeye taş bıraktı.
Rüzgâr eksik sözleri taşıdı,
her fısıltı bir hatırlatma,
her dokunuş bir sınır aşıldı.

Işık değişti, alevler gökyüzünü yaladı,
vadiler karardı ve gölgeler çoğaldı.
Bir kuş geçti, kanat çırpışıyla çiçekleri salladı,
masum bir hareket gibi görünse de,
bir tanesi toprağa düştü, kurudu,
ve suç sessizce yayıldı.

Çiçekler soldu, yapraklar sarardı,
duman griye döndü, gölge uzadı.
Evlerin çatılarında eski hatıralar rüzgârla sallandı,
her taş geçmişin fısıltısını taşıdı,
her adım bir eksiklik, bir ihmal.

Sisli bir nehir aktı,
çınarlar eğildi, gölgeler uzadı,
eller titrek, yapraklar suya değdi,
ve gözler kapandı, ama şehir hâlâ nefes alıyordu.
Bir çocuğun unuttuğu bir çiçek,
bir yetişkinin görmezden geldiği bir iz,
hepsi suç ve masumiyet arasında bir köprü kuruyordu.

Gölge bir çiçeğe değdi,
rüzgâr yaprakları savurdu,
nehir kıvrıldı, ışık kırıldı,
her adım geçmişin yankısını taşıdı.
Ve avuçlar kapanırken,
karanlık sokaklara süzüldü,
her gölge, her çiçek, her taş
bir sır fısıldıyordu sessizce.

Gecenin ve gündüzün arasıydı bu;
hiçbir nefes tamamen temiz değildi,
hiçbir ışık tamamen masum değil.
Rüzgârın, gölgelerin, çiçeklerin dili vardı:
“Her seçim, her dokunuş, her suskunluk
hem masumiyet hem suç taşır.”

Ve o sessizlik içinde,
her damla su bir suç, her kırık dal bir itiraf gibi:

HERKES MASUMSA, SUÇ NEDENSE HEP ORTADA KALIR

Hüseyin Erdinç