Şimdi duruyoruz o eşikte; ne kavgamız var ne de yalanımız, Sadece imkânsızlığın soylu kuralı önümüzde,
Ayrılığımız, birbirimizi sevmekten yorulmak değil, aksine,
Bu aşkı kirden koruma kararımızın bedelidir.
Biliyorum, gözlerin aynı heyecanla bakıyor, ellerin hala elimi arıyor, ama bu veda kalbimizin seçimidir,
Çünkü aşkı olduğu gibi, saf ve lekesiz bir hatıra olarak sonsuza dek içimize mühürlemeliyiz.
Bu sessiz vedanın her anı, dudaklarımda söylenmeyen binlerce seni seviyorum ağırlığını taşır,
Gitmek zorundayız ki, aşkımız bu dünyanın gürültüsünde bir gün bile yara almasın.

Son bir kez bakıyorum; yüzündeki her çizgi, benim yaşanmamış yıllarımın en derin haritasıdır,
Bırakıyorum ellerini, seni incitmekten korktuğum için değil, sevdiğim için bırakmak zorundayım.
Adın dilimin ucunda donar,
Bir kristal parçası gibi; ne fısıldanır, ne de kolayca yutulur,
Bu sessizlik, en büyük çığlığımızdır; bütün acıyı,
kimseye duyurmadan içimize gömmeliyiz.
Sen şimdi yürüyeceksin, arkanı dönmeden, ben ise geride kalacağım yalnızlığımın en parlak feneri,
Bu, bir bitiş değil, aşkın en acımasız ve en olgunlaşmış haliyle sonsuzluğa terfi etmesidir.

Sıradan bir ayrılık değil bizimkisi, ne bir ihanetin izi var ne de bir kırgınlığın zehri kalbimizde,
Biz, aşkı en yüksek mertebede tutmak için, kendi mutluluğumuzdan gönüllü olarak vazgeçenleriz.
Bırak zaman geçsin, insanlar sorsun, "Neden?" desinler; onlar bu soylu acının anlamını bilmezler,
Çünkü sevmek, bazen sahip olmak değil, o sevilen şeyi uzaktan, dokunmadan korumaktır.
Ve ben, şimdi o anıları, camdan bir fanus içine hapsediyorum, zamanın tozu değmesin diye,
Bu fedakârlık, bizim aşkımızı ölümsüzleştiren en acı, en büyük yeminimizdir.

Bundan sonra yaşadığım her an, bir eksiklikle dolu olacak, ruhumun bir parçası sende kalacak,
Ne zaman gülersem, aklıma gelecek; bizim bu kahkahayı yarıda bıraktığımız gerçeği kalbime oturacak.
Biliyorum, sen de oralarda bir yerlerde, benim bıraktığım boşluğun buz gibi soğukluğuyla yaşayacaksın,
Ama bil ki, o boşluk, nefretle değil, sadece bitimsiz ve tertemiz bir aşkla dolup taşacak.
Artık biz, bu dünyanın çifti değiliz, biz göğün en uzak yıldızlarıyız, birbirini sonsuza dek izleyen,
Bu gönüllü ayrılık, bizim birbirimize duyduğumuz saygının ve teslimiyetin kanıtıdır.

Şimdi yürü git, bu veda bir başlangıç olsun; aşkımız artık bedensel bir ihtiyaç değil, ruhani bir inançtır,
Ne zaman üşürsen, bil ki; seni hala o bıraktığın yerden, o eşikten büyük bir sevgiyle ısıtıyorum.
Gidenler unutur derler; biz unutmayacağız, çünkü bu aşk, unutulmak için değil, ebediyet için yaratıldı,
Bu ayrılık, bizim mükemmel aşk hikayemizin finali değil, sadece epik bir giriş cümlesidir.
Ve ben, bu acıyı, seni hala seviyor olmanın en asil nişanesi olarak gururla taşıyacağım,
Biz, birbirini severken ayrılanlarız; ve bu, bizim en büyük, en hüzünlü zaferimizdir.

Cemre Yaman