Temel Duruş Haddini bilmek ve haddini aşmamak
İlk dörtlükte şair, “Haddim olmayanı yargılamadım” diyerek çok keskin bir ahlak ve edep çizgisi çekiyor. Bu, aynı zamanda bir tür kibirden arınma beyanı.

Karınca ve örs-çekiç
Örs ve çekiç arasında kalırım / Karınca rolünden ibret alırım
Bu iki dize, şiirin omurgası gibi. Karınca, Kur’an’daki Süleyman kıssasında geçen o minik ama onurlu varlık; örs-çekiç ise tarih boyunca Türk’ü ezmeye çalışan güçler. Şair, “Ben ne kadar ezilirsem ezileyim, karınca gibi hakkımı aramaktan vazgeçmem” diyor.

Direniş ve silah
“Hedefe yürürken silah çatmadım” Şair, şiddeti değil, kararlılığı ve sabrı seçiyor.
“Dem mavzeri basmadıkça tetiğe” Dem burada hem kan hem demir hem de zaman anlamı taşıyor gibi. Tetik düşmeden de mücadele edilebileceğini, ama gerektiğinde düşeceğini ima ediyor. Çok kontrollü, soğukkanlı bir öfke var.

Aşk, gam ve Kaf Dağı
“Aşk yurdunda pişmeyenler bilemez / Gamla dolup taşmayanlar bilemez / Kaf Dağı’nı aşmayanlar bilemez”
Bu üç dize, tam bir tasavvuf şiiri havası veriyor. Aşk burada hem ilahi hem beşerî, gam ise olgunlaşmanın yakıtı. Kaf Dağı’nı aşmak ise imkânsız gibi görünen ideallere ulaşmak anlamında yazılmış bence. “Taşıyorum benden beni yağmadan” dizesi ise olağanüstü Şair, kendini yağmalatmadan, kişiliğini, kimliğini koruyarak taşıyor. Bu, günümüzün en büyük sorunu aslında: Kimliğini koruyarak var olmak.

Son dörtlük, kırılma noktası olmuş
“Gücüm damarımda hapis olunca / Andımı alt eden husus olunca / Delibal düşlerim kâbus olunca…”
Burada şair ilk kez çaresizliği itiraf etmiş. Ama yine de teslim olmuyor: “Sırsıklam olurum yağmur yağmadan” Yani dışarıdan gelen bir felaket olmadan, içten içe yanıyor, eriyor. Bu, çok güçlü bir iç yangın…

Kısacası: Bu şiir, yenilmiş gibi görünen ama ruhu yenilmeyen bir adamın manifestosu. Hem çok kişisel hem çok kolektif bir acı var içinde.

Usta işi şiir. Saygıyla önünde eğiliyorum.