ŞİİRİN ADI: Hüzünlü Gönül Kâbemize
ŞAİRİ: İlker Bulut
YORUMU YAPAN: Kalburabastı Efendi Hazretleri (Namı diğer Celil ÇINKIR)

İlker Bulut, bu şiirde gönlü kâbe bilmiş bir insanın sessiz, gösterişsiz ama derin edebini anlatıyor. Dizelerdeki hüzün, bir isyanın değil; sabırla eğilmiş bir teslimiyetin nefesi. Sessizliğin vefa sayıldığı, bir gülüşün bile sadaka hükmünde olduğu ince bir kalp hâli var burada.

Şair, “gözümüz yerdeyse gönlümüz darda değil” derken; acıyı saklamayı değil, acıyı olgunlaştırmayı öğretiyor. Hacerü’l-Esved’e yüz sürer gibi, gönlün en yaralı yerine bile saygıyla dokunan bir imtihan terbiyesi seziliyor.

Şiir, ağır bir sükûnetle yürüyen bir dervişin ayak izi gibi…
Hüzün, yük değil; secdeye çağıran bir davet sanki.

Vesselam.
“Edep, insanın görünmeyen tacıdır; sessizlik bazen en gür duadır.”