Senin şiirin, bir takvim yaprağından düşen gün değil;
göğsünle zaman arasında kurduğun ince, zarif bir köprü.
Orhan Veli’nin sade ceplerinden çıkmış gibi duruyor ama içinde,
denizin bile kıskanacağı kadar derin bir mavi saklı.

“Aynada gördüğüm tebessüm” diyorsun ya,
işte orada aşk, bir yüz meselesi olmaktan çıkıyor da
insanın kendine yazdığı en içli mektuba dönüşüyor.
Çünkü bazen insan, sevdiğini değil;
sevdiğiyle çoğalan kendini seyreder aynada.
Ve anlar ki gülümsemek, dudak işi değil,
ruhun pencereyi aralamasıdır.

“Kendimi yeniden tanımam için ödev” deyişin,
aşkı bir okul zili gibi çaldırıyor gönülde.
Ne de güzel söylüyorsun:
Sevgi, insanı tembelleştirmez, bilakis
kendine karşı daha dikkatli bir talebe yapar.
Çünkü sevmek, özen ister;
özen ise insanın kendini çoğaltma biçimidir.

Gökkuşağına dönen düşünceler,
zamanla senin dizelerinde bir sığınak oluyor.
Zaman dediğin, saatin tik takı değil artık;
sevdiğinle bölüşülen her nefesin şiiridir.
Ve anlıyoruz ki:
Zaman, ancak iki kalp aynı rüyayı gördüğünde
gerçekten yürür.

“Yüreğimize hazan hiç gelmesin” diyorsun ya,
işte burada bir dua gizli,
ama öyle gürültülü değil;
sessiz, zarif, ince bir iç çekiş gibi.
Çünkü aşk, baharda kalmak değil yalnızca,
sonbaharda da el ele üşümeyi bilmektir.
Ve belki de en büyük cesaret,
yabancı gözlerden sakınarak değil,
yabancılaşmadan bakabilmektir birbirine.

Şiirin bana şunu fısıldıyor:
Sevgi, bir ömrü yan yana geçirmek değil,
aynı göğe bakarken aynı yıldızı seçebilmektir.
Ve birlikte yaşlanmak,
yüzdeki çizgileri saymak değil;
her çizgide eski bir gülüşü hatırlayabilmektir.

Senin dizelerinde aşk,
ne çok süslü bir saray,
ne de geçici bir heves.
O, cam kenarında unutulmuş bir fincan çay gibi;
soğusa bile hatırası sıcak.

Ve belki de bu şiirin en güzel aforizması şudur:
“İnsan, sevdiğiyle baharı yaşar;
ama asıl mucize,
kışı da bahar sanabilmektir yanında.”

Sen yazmaya devam et,
çünkü bazı kelimeler vardır;
okunmaz, hissedilir.
Seninkiler tam da öyle…
Kalpten düşüp kalbe konan cinsten.