Gece, artık omuzlarıma değil
ruhumun en ıssız yerine iniyor, Nihal—
sessiz bir kıvılcım gibi dolaşan o ince dalga
varlığının karanlığa bıraktığı
metafizik bir işaret sanki.

Senin adın,
gökyüzüne çekilmiş kızıl bir hat;
her harfi, içimde unutulmuş bir nehrin
sığlığını, derinliğini yoklar.
Ben ise her defasında
kimsenin göremediği o menzile
bir adım daha yaklaşırım.

Sen içimden geçince—
dizlerimde bir esenlik,
tenimde bir sükût açılıyor.
Sanki görünmez bir dergâh
içimde ağır ağır kapılarını aralıyor.
Belki aşk dediğimiz şey,
bir beden titreşiminin ardından gelen
ruhun kendine dönme hâlidir.

Saçların…
bir cümlenin sonunda bırakılmış
sonsuzluk imgesi gibi.
Her telinde, içime eğilen
ince bir vahiy saklı.
“Dokun” diyorsun;
ama dokunmak artık bir ten meselesi değil—
senin gölgende bile eğilince
içimdeki eski çöller suya kavuşuyor.

Ben sana yaklaşırken
benliğim toza dönüyor;
küllerin içinden doğrulan bir hakikat
sessizce nefes almaya başlıyor.

Nihal…
teninden yükselen o koku
bir arzunun değil,
zamana iliştirilmiş gizli bir hatırlatmanın sesi:
Aşk, kimi zaman en kırılgan yerimizde yaşayan
bir soru işareti;
kimi zaman da içimize usulca çöken
yanmaya razı bir dua.

Bu gece her şey seninle konuşuyor:
rüzgâr, gölge, sessizlik;
hatta yıldızların bile
senin adını fısıldayan ince bir dili var.
Onlar bana diyor ki:
aşk bazen bir varlığa değil—
yokluğun içinden süzülen
mavi bir nefese tutulmaktır.

Ben o nefese her değdiğimde
yalnız tenim değil,
zamana dair bütün inançlarım
yeniden titriyor.

Çünkü sen, Nihal;
karanlığın içinden geçen
en ince ışık çizgisi,
ruha değip kaybolan
en zarif sır,
varlıkla yokluk arasında duran
mistik bir susku gibisin.

Ve ben—
senin kızıl gölgende yürüyen
kıyısız bir yolcu,
yanmayı göze almış bir derviş,
o sırra her gece biraz daha yaklaşan
dünyevî bir âşığım…