Nihal’in Zlf-ı Esrarı

Nihâl! Senin her telin kaderin çözülmüş nüshası
Geceye sakladığın o sır: "Kün" emrinin gür sesi
Parmak uçlarımda titreyen kâinatın nizâmı
Nefesin ruhumda çarpan yıldızların âhı

Bülbüller ağlar gül yaprağına düşen her damlada
Ben dokunduğumda o nârin çizgilere
Senin baharın tenimde vuslat olur
Her nefesin bir Mi’râc kapısı
Her kıvrımın ezelî bir kasîde

Zülfündeki rüzgâr zamânı unutturdu
Âlem nefesini tuttu, Azrâil sussa
Çünkü senin rızân değil
Ellerimde vücûd bulan şehvet-i mânevî konuşur

Cefâ etme yazılmış efsâneler kanla
Her yara sâkit bir yıldızın doğumu
Teninde okuduğum esmâ-i hüsnâ
Her dokunuşta yeni bir tekvîn
Kulunum senin ilâhî oyunun ortağı
Senin kulun benim aşkın mîmârı

Nihâyet Nihâl!
Zülfün rüzgârla semâ ederken
Bütün mitler bütütn tanrılar
Senin tebessümünde fânî
Cismânî ve rûhânî bir ân-ı sekkede
Zamânın rüyâsı olur