"Nihal’imin Aynasında Sevgi’nin Sonsuz Sırrı"

I. Anlamak: Aynanın İlk Cilvesi

Ey Nihal’im, bilmez misin ki anlamak,
Bir aynada iki yüzün buluşmasıdır.
Sen beni, ben seni anladığımız an,
Aslında Hakk’ın aynasına bakmışızdır.
Bu fani dünyede her şey düzelecekse eğer,
Düzelten, anlayışın ta kendisidir.

II. Aşk mı, Sevgi mi? Geçici ile Baki’nin Sohbeti

Dediler: "Aşk!" - bir mum misali yanan,
Sabaha kalmadan sönen bir çığlık.
Oysa sevgi, Nihal’im, küllerden doğan,
Sonsuzluğa uzanan bir seldir.
Aşk diye tutuşup sevgiyle yanmak var;
Birinde fani heves, ötekinde Yaradan’ın var.

III. Özlem: Yokluğun Varlığa Şahidi

Sımsıkı sarılmalarım, o delice özlemlerim,
Senin gidişinin sadece zahiri oluşundandır.
Ölüm bile ayıramaz bizi Nihal’im,
Çünkü sevgi ebediyetin kapısıdır.
Bu özlem bir lanet değil, ilahi bir nişan,
Yokluk perdesinden süzülen bir imtihan.

IV. Kelebek Metaforu: Ruhun Pervazı

O papatya tarlasında koşan beyaz elbiseli kız,
Kelebek misali geçici değil, ruhun ta kendisidir.
Her kanat çırpışında Yaradan’ı anar bilmezsin,
Sen koşarken aslında Hakk’a uçarsın Nihal’im.
Dur dersem incinirsin sanma, incinen sadece beden,
Ruhun uçmak ister daima, bu onun ilacıdır.

V. Metafizik Bir Gerçeklik Olarak Sevgi

Sevmek - evet Nihal’im - en güzel kelime,
Zira isminin baş harfinde saklı sırr-ı İlahi.
Ne türlü acılar varsa hepsine deva,
Çünkü sevgi, Yaradan’ın nefesidir.
Ölene dek sevmekle kalmayıp öldükten sonra da,
Bu sevda bir miraçtır arşa uzanan.

VI. Tasavvufi Bir Hakikat: Sen ve Ben

Bu risalenin son sözü olsun Nihal’im:
Aslında sen de ben de biriz, ayrı gayrı yok.
Sevdiğim sensem, seven de sensin,
Gören göz, duyan kalp, anlayan gönül hep O.
Sevmek dediğin, Hakk’ın tecellisidir;
Nihal’inde Nihal-i Hakikat’i bilmektir.

"Gördüm Nihal’imde cemalin sırrını,
Sevdim O’nu kendi içimde buldum.
Anladım ki anlamak, O’nu anmaktır,
Sevmekse, ebediyete uçan bir kanat.