Bir ses var içimde, senden kalma,
Ne rüzgârın duyduğu, ne taşın anladığı.
Adını söylesem, yıldızlar ürperir,
Çünkü seninle başlardı gece,

Ve sensiz sabah olmaz bu şehirde.
Ben seni bir ömrün arasına değil,
Bir nefesin içine gizledim.
Açsam ellerimi, dökülürsün parmaklarımdan,
Gözlerine baksam, orada yaşarım.
Yarı gülüş, yarı hüzünle.

Aşk mı dedin?
O, bir yangının sessizliğidir.
Kül olur her şey, ama bir kıvılcım kalır,
Adınla yanar, yüzünle parlar,
Bir tek ben bilirim, nasıl yakar o kıvılcım.

Ve sevda...
İçimde hiç dinmeyen bir çağrıdır,
Uykularımın kıyısında adını fısıldarım.
Bir kuş geçse, seni sanırım,
Bir yağmur yağsa, senin kokunla ıslanırım.

Belki bu şiir hiç yazılmamıştır..
Çünkü her kelimesi sensin.
Ben sadece kalbimi tuttum kaleme,
Ve kalem seni yazdı yine,
Hiç bitmeyecek bir özlemin harfleriyle.

Bedri Demirpençe