Kırk günde kırk kişi akıp çıktık yola.Hepimizde kuruyan dalın, sönen yıldızın, sakat hayvanın, beşikte aç ağlayan bebeğin, işsiz babanın çaresiz ananın kederini duyuyoruz.
Hepsinden önce’’ insanın’’ hepimizde tohuma toprağa inanıyoruz en önemlisi insana…

Yüreğimiz bir erik dalı gibi
Ne çok özlemişiz birbirimizi

Hiç korkmadan bıraktık ellerimizi kırk günde kırk kişi olduk,birlikte düşünüp ayrı ayrı yolarda yürürken, gönlümüzün aynı kulvarda koştuğunu gördük.Olgun bir meyve gibi çoğaldık,gözlerimize baktığımızda, yansıyan kendimizi gördük. Sanki gökten ışık aldık, sanki yaban balı aldık çiçeklerden.Kimimizin sözlerinde kimimizin yüreğinde saklı sevgileri bulduk da…

Paylaşmanın saadetine erdik bu kentin anısı bizlerdik
işsizlikten kıvranan,köşe başlarında titreyen çocuklardık
kuytu karanlıklarda kimsesizlerdik
arkasızlardık…

Hastane kuyruklarında çareye uzak kalan yenik düşen yine bizlerdik. Bizi kurtarmaları için getirip de bir türlü kurtulamadığımız haramileri yaşatan,çoğaltan yine bizlerdik. Vatanı için sınırda uyuyan acıkmayan, üşümeyen Mehmetçiklerdik analardık.

Bu yazıyı kim koydu bilinmezdi,
Bilinmeyene karşıda gelinmezdi

Artık bilinmeyen ne başımızı ağrıtsın ne de yüreğimizi.
Ben ülkemin türkülü, çiçekli dağlarını,el değmemiş bağlarını ben ülkemin sevgilerini seviyorum.İhaneti, kaçışları, saklanışları asla…

Bu gün günlerden umut
Bu gün günlerden yarın
Bu gün günlerden her gün
…ve meçhul

Sibel Oruç