Vuslat Risalesi – Nihal’im

Bir perde iner zihnime, karanlık değil de bir sır,
Her son, bir başlangıçtır aslında, döngüdür adı.
Lakin ben, dönüşü olmayan bir yoldayım,
Kumlarda kaybolmuş izlerim,
Bir hata ettim, belki de en başında, nerede bilemedim.

Nihal’im, sen rüzgârdaki bir sırrım,
Sessizliğin kuytusunda çırpınan bir kanat sesi,
Ruhuma düşen bir ilahi damla,
Var oluşum, neşem, tüm emelim,
Sende yankılanır,
Her bakışın, kalbime akan bir ırmak gibidir.

Seven miyim, sevilen mi?
Kader yazılırken her bir satıra,
Bana düşen pay hangisiydi, bilemedim.
Bir hata ettim, belki de en başında, nerede bilemedim.

Önünde eğildiğim tüm inançlar, hürmetler,
Gençliğim, o sevdiklerim nerede?
Uğruna kendimi adadığım, “Seninim” diyenler?
Nihal’im, rüyalarıma gelmezsen,
Adın bir sis gibi dolaşır içimde,
Ve ben sessizce sorarım karanlığa:
“Nerede yanlış yaptım, nerede?”

Her gece, hüzün yapışır ruhuma,
Anılar, sülük gibi sarılır benliğime.
Gökyüzü betonla kesilmiş,
Ormanlar düşlerimde tükenmiş;
Ama sen, Nihal’im,
Her karanlıkta bir kandil gibi kalırsın,
Ulaşılmaz, lakin asla unutulmaz.

Ben memleketim gibiydim, dört yanı yalnızlıkla çevrili,
Yorgun, kırık bir çakıl taşı…
Ama seni düşünmek, Nihal’im,
Yaşamın tek anlamı,
Sessizlikte bir nefes, rüzgârda yükselen bir dua.

Bir gün beni ararsan eğer,
“Kendimi kaybettim, bir ten var yalnızca” desen,
Koşa koşa gelirim,
Sarılırım, ağlarım, seni korurum.
Ve bil ki, ruhumun en kuytu köşesinde,
Sadece sen varsın, Nihal’im.

Kaybetmekten korkarım,
Ama seni özgür bırakmayı da bilirim.
Her gözyaşım bir niyaz,
Her acım bir yolculuk…
Seninle ve sensiz,
Aşk ve yokluk arasında yazılmış bir risale bu.