Nihal Risalesi

Bir perde iner aklımın sınırına,
Kendi gölgem sarar dört bir yanımı.
Her son, bir sırrın başlangıcıdır aslında,
Dönüşsüz bir yolda yürür, ararım;
Bir yanılgıya düştüm, nerede, hangi hâlde?

Nihal’im, sen bir nefes, Hakk’ın bana fısıldadığı,
Varlığın sükûtuyla yankılanan bir ezan.
Sana olan hasretim, bir ırmak misali akar durur,
Seninle dokunduğum her an,
Canımda bir define, bir nûr olursun.

Seven miyim, yoksa sevilen mi?
Kader, her birimize neyi yazdı?
Bana düşen payı bilmezken,
Bir yanılgıya düştüm, nerede, hangi hâlde?

Nerede o, benliğime yük ettiğim inancım, kibirim?
Nerede o, fani gençliğim, sevdiklerim?
Uğruna can verdiğim "Seninim" dediklerim nerede?
Nihal’im, gelmezsen eğer rüyalarımın hâline,
Bir duman gibi dolanır ismin,
Ve ben susarak sorarım kendi kendime:
"Hangi hicranda yoldan çıktım?"

Her zifiri gecede, bir sülük gibi yapışır bu vehim,
Özümün en derinine işler sıla hasretin.
Gökyüzü betonla tutulmuş,
Yeşil, sadece düşlerimde kalmış;
Lâkin sen, her karanlıkta
Bir kandil gibi kalırsın; erişilmez, lâkin unutulmaz.

Bir memleketim ben, dört yanım hicranla çevrili,
Yorgun, sâkin bir taş misali…
Anmak seni, ey Nihal’im,
Daima ömrün tek mânâsı.

Bir gün arar da bulursan benliğini,
"Kendimi kaybettim, bir enkaz var" dersen,
Koşa koşa gelirim kendi içime,
Sarılırım, ağlarım, affederim seni…
Ve iyi bil ki, varlığın özünde, en derin mahzende,
Sadece sen varsın, ey Nihal’im.