Ne olursa olsun,
bu üşütük zamanda yazıyla arınıyorum.
Rütbece daha üst oluyorum kendimden.

Bugün de mürekkebi akıttım;
asil adama yazdığım “Love Story”
Bundan daha gerçeği olamazdı ki…

Her şeyi beklerdim de,
bu koyu tenli Savaşçı beni böyle şaşırtmazdı.
Oysa ilk tanıştığımızda
kalbim birden alev almıştı.
“Doğru kişi” dedim, göze aldım,
havalar uçuştu içimde.

Harbiden iyi bir oyuncuymuş.
Çok güzel oynadı “Love Story”yi.
Davranışları, uzun zaman açılmayan kalbimin
kilidini açmıştı.

Sonra “The End…” Finito…
Sevgi patlaması kül oldu,
O “Narsist” kayboldu gitti.

Meğer çetrefilli bir sevdaymış.

Geriye kaldı;
artık gelmeyen telefon aramaları,
atılmayan mesajlar.
Belki de gerçek aşkı göremedi Savaşçı?
Belki de korktu?

Olan olmuştu, denen denmişti.
Kabahat aramakla vakit harcamamalı.
Sevgi finito… “The End…”
Ama sol yanımda fotoğrafı hâlâ duruyor;
çünkü sevdim.
Çünkü “Love Story” Ben’im.
_________________________________________
“Yaşanmışlıkları yazmak” - Ziyneti İ. Şiirleri