Reva mıydı? Bu Acı

Bazen birini tanırsın…
Öyle sıradan biri değildir.
Sanki yıllardır tanıdığın, ama bir türlü kavuşamadığın bir parça gibidir o. İçini açarsın, her şeyini onunla paylaşırsın. Beraber gülersin, beraber ağlarsın. Önce dostça başlar her şey;
iyi gelir o insan sana.
Yaralı ruhuna dokunur, yüreğinin unuttuğu o sıcaklığı hatırlatır.

Yıllardır kimsenin okşamadığı o çocuksu yanın, onun bir sözüyle yeniden uyanır.
O çocuk mutlu olur; çünkü artık biri vardır anladığını hissettiren, sustuklarını bile duyan. Hiçbir şeyi düşünmezsin, sadece onun mutlu olmasını istersin. Onun gülüşü senin huzurundur artık.

Günler geçtikçe o arkadaşlık derinleşir.
Konuşmalar uzar, sessizlikler bile anlam kazanır.
Her cümlesinde kendini bulursun, her kelimesi içini onarır.
Ve farkına varmadan kalbinin kapıları bir bir açılır.
Artık sadece bir dost değil, kalbinde yer edinmiş biridir o.

Derken bir gün hiç beklemediğin bir anda,
yaklaşır sana, kulağına fısıldar: “Seni seviyorum.”
Zaman bir an durur. Kalbinde çiçekler açar, ellerin titrer.
İçinde bir yer, Mevlâ’ya döner o anda, sessiz bir dua gibi:
“Bu ne güzel his Ya Rabbi, n’olur bu sefer yıkılmasın.”

Ama bir süre sonra…
O sıcaklık yerini soğuk bir havaya bırakır.
Konuşmalar seyrekleşir, bakışlar eksilir, kelimeler uzaklaşır.
Ve bir sabah, hiçbir açıklama olmadan
Yok olur.
Ne bir hoşça kal ne bir anla beni sadece bir sessizlik.

Kalbinin ortasında koca bir boşluk kalır.
Ne aşk kalır ortada, ne dostluk.
Ve sen sorarsın kendine defalarca:
“Reva mıydı bu gerçekten seven kalbe?”

Oysa sen onun için her zorluğu göze almıştın.
Tek suçun güvenmekti, belki de fazla sevmekti.
O gitse bile arkasından kötü konuşmamayı,
dua etmeyi, sessizce özlemeyi seçtin.

Çünkü biliyordun…
Gerçek seven, vedayı bile zarafetle yaşar.
Aşk bazen kavuşmak değildir;
bazen sadece “iyisin ya, yeter” diyebilmektir.

Belki senin görevin buydu bu hikâyede:
Bir kalbe dokunmak, sonra geri çekilmek.
Kader, seni onunla değil onun sayesinde büyütmek için göndermişti.

Ve bir akşam, kendi yorgun kalbinle baş başa kaldığında anladın:
Bazı insanlar ömürlük iz bırakır, ama sadece bir “an” kalır yanında.
Belki reva değildi sana yapılan,
ama senin sevginde hala bir dua kadar temiz bir yer vardı.

Ve işte o yüzden, her şeye rağmen,
gözlerini kapattığında hâlâ fısıldıyorsun içinden:
“Allah razı olsun ondan,
Beni sevmesin, ama kimseyi de incitmesin. Bir daha kırmasın kimseyi dersin usulca..