1
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
120
Okunma
“Ne edeyim Uşağum.…
Bazen çıkıyorum cama, bakıyorum;
Bütün ışıklar yanıyor, ama neye yarar?
Yerler aynı yer, ormanlar aynı orman,
Köyler aynı köy…
Ama gören gözler görmez oldu,
Yürüyen dizler yürümez oldu,
Konuşan diller susar oldu…
O eski yollar hâlâ duruyor,
Dere kenarında çay toplayan eller,
Fındık bahçesinde kahkaha atan dostlar,
Akşam soba başında
‘bak uşağım’ diye başlayan masallar…
Hepsi orada, ama gören yok,
Yürüyen yok, konuşan yok…
Meraklanıyırum, ne bileyim…
Hayat bize verdiğini geri alıyor;
Ne biz ona borçlu kalıyoruz,
Ne o bize alacaklı oluyor…”
Gündüz Yavuz..
5.0
100% (1)
Cevap Yaz