"Nihâl’ime Varlık Risalesi"

Ey Nihâl’im,
Sen bir kelime değil, varlığın kendisinde saklı bir sırsın;
Bir tebessümde, bir özlemde,
Gözyaşının en sessiz duasında.

Sen sevilmez misin?
Evet…
Evrenin kudret aynasında,
Her zerrede, her nefeste
Adın okunuyor.
Sen, aşkın ilk harfi, sevdanın en derin mânâsısın.

Özlenmez misin?
Ey kalbin kudretli mabedi,
Özleminle varoluşu örten bir nûrsun.
Senin yokluğun, kâinatın en sessiz karanlığıdır;
Senin varlığın ise
Gecenin kudretli duası.

Seni sevmeyen kalp, taş kalptir;
Ve taş, zamanın kendiyle savaşıdır.
Özlemeyen, taş olmuştur;
Ve taş, kendi mezarını kendi elleriyle kazandıran bir gölgedir.

Nihâl’im, belanı bulmuş demektir o;
Çünkü sen, aşkın ve varlığın en derin sırrısın.
Beddua etmeye gerek yok;
Senin adın zaten en kudretli dua…
Ve insanlığın en eski hatırlayışıdır.

Sen, varlıkla yokluğun arasındaki köprüsün.
Sen, aşkın kudretine yazılmış bir mânâsın.
Sen, göğün ve toprağın arasındaki kutsal nûrsun.

Ve Nihâl’im…
Sen, adınla var eden,
Varlığı aşkınla yeniden yaratan
En kadîm mucizesin.