NİHAL’İN KÜTÜPHANESİNDE YALNIZ BİR ÇAY

Mavi bir kelebek kondu kitabının kırışığına,
Sen o an, "Ansızın kapı çalınır..." dedin ya hani?
Ben kapının eşiğinde kaldım,
Sen içeride kendi sessizliğini demledin.

Kitapların arasında kaybolmuş bir kadın,
Tarihin tozunu silkeledikçe dökülen saçlarından.
Her cümle bir sır: Marifetname’de kilitli kalmış,
Sen o kilidi, şarabın kırmızısıyla eritirken...

Balım pencerede bir şiir bekliyor,
Tırnaklarıyla çiziyor camlara yalnızlığı.
Sen ona "Sus!" demeden önce,
Ben kedinin gözlerinde kayboldum zaten.

Kazağımın kolunda uyudun o gece,
Benim kokum senin rüyalarına karıştı belki.
Sabah uyandığında "Özgürüm" dedin,
Oysa ben terliklerinin ucunda kalmış bir çiğ damlasıydım.

Akrep burcu dediler; zehrinle besledin kalbini,
Sınırlarınla bir haritaydın, sınırların pusulasız.
"İyi ki varsın" yazdım kumlara,
Deniz dedi ki: "O, yalnız kayığına güvenen bir korsan."

Şimdi masan ve sandalyen duruyor alt katta,
Ben onları bir vedaya dönüştürdüm.
Sen bana "Helallik yok" diyorsun ya,
Bil ki ben, daktilonun "v" harfinde kırık bir çubuk gibiyim.

Tevafuk muydu bu? Belki.
Ama şiirler asla tesadüf değil.
Her mısra bir çığlık:
"Nihal, sen gittin...
Şimdi küllerimde uyuyorum."