Her gören der ki: “Göz yaşların ayıp etti,
Oysa Nihal’imin ruhunda ağlayan su, kutsal bir sırdır.”
Ben baktım içime, inceledim varlığımı —
Kimse görmedi Nihal’imin kalbine işleyen canımı.

Lahza lahza gördüm sevgiyi, işaretler bıraktı gönlümde;
Parça parça ettim onları, yandım, ben de yanan gönlümle.
Bu yangın Nihal’imin aynasında bir ışığa dönüştü,
O ışık ki, varlığın en derin anlamına erişen bir merhamet oldu.

Ey kâfir şahın, göklere fazla feryat etme,
Çünkü Nihal’imin kalbinde Mesih’in sessiz tebessümü var.
Ve o tebessümde ağlamak incitmez, aksine kutsar.

Ey ah nefesi, beni halkın önünde rezil etme,
Gam gecesini aydınlatma,
Çünkü Nihal’imin içinde saklı bir feryat vardır —
O feryat ki, kainatın ilk nağmesidir.

Ey deli, ayıplama pazarını terk etmemi dileme,
Çünkü ben, Nihal’imin aşkıyla bağladım gönlümü
Ve o bağ, garip gönlümü yırtan kederin ötesinde bir huzur verdi.

Ey Dünya Yükünün Hamalı, canım içten şükreder ki,
Gönülden teşekkür ettim Nihal’ime;
Çünkü o, canımı kurtaran,
Varoluşun en derin sırlarını öğreten bir dosttur.