Aşk Kaçmış Gözlerime

Şehrin göğsüne çöken bir akşamda, yalnızlığın sesini duydum.
Rüzgâr, saç tellerimi değil, kalbimin pasını dağıtıyordu.
Bir vitrinde kendi yansımamı gördüm, ama o ben değildim;
Bir başkasının sessizliği giyinmiş, bakışlarını kaybetmiş bir yüzdü.

Bir adım attım, yankı düştü sokaklara.
Gecenin taşları bile beni tanımış gibiydi,
Her köşede bir sessizliğin izi, her lambada bir anın gölgesi vardı.
Senin geçtiğin yerlerde hâlâ bir sıcaklık kalmıştı,
Ama ben üşüyordum.

Bir zamanlar, kelimelerle ev kurmuştuk.
Bir cümlenin duvarına yaslanıp gülmüştük.
Şimdi o ev çökmüş;
Sadece bir cümle kaldı dudağımda:
“Gitmeseydin.”

Deniz kıyısında durdum.
Bir dalga gelip ayaklarıma çarptı,
Geri çekilirken senden bir parça götürdü belki.
Ufuk çizgisinde bir gemi vardı,
Biliyorum, sana gitmiyordu ama
Ben yine de el salladım.

Zaman artık takvim değil, yara gibi sayılıyor içimde.
Her yıl, sensizliğin bir tekrarı.
Gözlerimden taşan her damla,
Bir mektubun yarım kalmış cümlesi gibi düşüyor toprağa.

Bir aynaya eğildim.
Yüzümde yılların çizgisi değil, seni arayan yollar vardı.
Kirpiklerim, adını unutmamak için sır tutan askerler gibiydi.
Ve anladım: bazen insan unutmaz, sadece alışır gibi yapar.
Ben de öyle yaptım; unuttum sandım seni,
Oysa sen her unutuşun altına gizlenmiş bir anıydın.

Gökyüzü daraldı, nefesim büyüdü.
Karanlık bir dost gibi omzuma dokundu.
Bir yıldız düştü o an,
Ve ben, dilek tutmayı unuttum.
Çünkü her dileğimde sen vardın,
Her sen de bir eksiklik.

Şimdi yalnızım, ama bu yalnızlık senin biçimin.
Yatağımda değil, sesimde uyuyorsun.
Bir şarkı mırıldanıyorum,
Kime söylediğimi bilmeden.
Sözleri senin yüzüne benziyor,
Nakaratı kalbime.

Zaman geçiyor, evet,
Ama bazı anlar hiç eskimiyor.
Bir bakışın hâlâ taze,
Bir sessizliğin hâlâ gürültülü.
Ben de aynı yerdeyim:
Bir cümlenin içinde, bitmemiş bir şiirin başında.

Ve gecenin sonunda, kendime fısıldıyorum:
Aşk kaçmış gözlerime,
Yaşanmamış yıllarım sana ağlıyor.
Hüseyin Erdinç