1
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
121
Okunma
öyle upuzun yollar,
belkide yıllar,
belkide anlar,
yüreğimde büyüdü büyüdü,
ben dağlara öykündüm,
ben yalnızlığa büründüm,
bir çıkış noktası,
ya da bir kapı kolu arandım,
buldum mu,
ben kendi yüreğimde,
kendi camekanlarımı,
tuğlalarla ördüm, üstüne de demir kepenekler serdim,
ben ben olamadan,
zırhlarımdan bir ten,
dilimden asitleri yakan lavlarla,
bir ejderha oldum,
şimdi soruyorum kendi kendime,
o tanıyamadığım benliğime,
ben ben değilsem kimim,
suya düşen gözlerim doldu,
kocaman bir hiç ,
hiçlikten bir içim su değdiği dudağa kahır ,
geçtiği boğazları ateş saran bir h’iç,
kısacası m’ey h’için h’içi…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz
5.0
100% (3)
Cevap Yaz