“Aşka Uğramamış Bir Ömrün Günlüğünden”

Gözlerinin içiyle konuşmayan birini sevmek istemedim hiç.
Çünkü kelimeler yalan söylüyordu,
Suskunluksa hep doğruyu fısıldıyordu.

Birini düşündüm yıllarca.
Ama o hiçbir zaman benim olmadı.
Ben de onu hiç istemedim aslında.
Sadece, onun yokluğunda
Kendimi daha gerçek hissettim.

Aşk…
İçinde kavuşma olmayan bir dualar zinciri gibiydi.
Her düğümde biraz daha ben oldum,
Her düğümde biraz daha senden vazgeçtim.

Şimdi biri gelse…
Desem ki: “Seni seviyorum.”
Biliyorum, anlamayacak.
Çünkü o cümleyi anlamak için,
Önce yıllarca kimseyi sevememiş olmak gerekir.

Ben seni…
Olduğun gibi değil,
Olamadığın gibi sevdim.
Ve belki de bu yüzden hiç acımadı.
Çünkü en büyük yarayı,
Gerçekleşmeyenler açmaz.

Eğer hâlâ buradaysan,
sessizliğin içinden bir “devam” bakışı gönder.
Ben yine yazarım.
Sen sadece… oku.