RUSAMER – Ruh ve Us Sanatları Araştırma Merkezi
Yorumlayan: Kalburabastî Efendi Hazretleri (Celil ÇINKIR)
Şiir: Petrikor Kokulu Sevgilim
Şair: Serpil Koçar
Mevzu: Yağmurun kokusuyla özdeşleşmiş bir sevdanın, doğayla insan kalbi arasında kurduğu zarif bağ.

Serpil Hanım’ın bu şiiri, bir yağmur duası kadar saf, bir ilkbahar sabahı kadar taze. “Petrikor”u — yani yağmur sonrası toprağın kokusunu — sadece meteorolojik bir kavram olmaktan çıkarıp duygusal bir hafızaya dönüştürmüş.

Her dizede doğa ile aşk kol kola:
“Toprağa değen ilk damlası gibi / huzuru getiren, ruhu arındıran...”
Bu satırlar, sanki gökyüzüyle insan kalbi arasında bir anlaşma yapılmış gibi. Şairin kelimeleri ıslanıyor ama duygusu hiç kurumuyor.

“Bir kez dokunursan ellerime, / O an içim ısınır, dünya susar biliyorum.”
İşte bu dize, bir aşkın sabit noktasıdır. Çünkü dünyayı susturmak, ancak iç huzurun sesini duymaktır.

Kalburabastî Efendi Hazretleri der ki:

“Aşk bazen bir kokudur, görünmez ama her yere siner.”

Şiirin en güçlü yanı da bu: görünmeyeni duyurmak. Yağmurun kokusu burada hem sevgilinin izidir hem hatıradır; hem ayrılıktır hem kavuşma ihtimali.

Ve o son dize…
“Bir gün gerçekten yağarsa gökyüzü, / Ben o an sen geldin sanacağım.”
İşte aşkın zamansızlığı, tam da bu yanılsamada saklı. Şair, “gel” demez, “yağ” der — çünkü sevgi, artık insandan doğaya taşmıştır.

Velhasıl; Petrikor Kokulu Sevgilim, hem bir özlemin, hem bir kabullenişin şiiridir.
Yağmurun toprağa, kalbin duaya kavuştuğu o ince çizgide,
Serpil Koçar’ın kalemi, duygunun en berrak hâlini yakalamıştır.