İncittim mi seni… olur öyle şeyler.
Bak ben paramparça oldum,
hiç sesim çıkmadı.
Sen sustuğunda ben yandım,
ama belli etmedim.
Benim içimde fırtına koptu,
sen sadece rüzgâr hissettin.
Ben affetmeyi öğrendim,
ama unutmayı hiç beceremedim.
Sen giderken kapıyı sessizce kapattın,
ben o sessizlikte öldüm.

Belki bir gün anlarsın,
sustukça ne kadar kırıldığımı…
Ama o gün geldiğinde
bende kalacak hiçbir şey bulamayacaksın.
Çünkü ben seni severken tükendim,
sen beni unuturken büyüdün.

Senin gözünde belki sadece bir yanlıştım,
ama benim ruhumda kırıklar bıraktın,
tamir edilemeyecek yaralar…
Ve ben o yaralarla yaşamayı öğrendim,
sessizliğin ortasında, yalnızlığın koynunda.
Gözlerimden dökülen her damla,
benden bir parça kopuştu,
ama kimse duymadı, kimse fark etmedi.
Çünkü ben acımı gizlemeyi seçtim,
sesim soluğum kesilse bile…

Şimdi düşün, bu sessizliğe ne kadar dayanabilirim?
Paramparça oldum,
ama hâlâ ayaktayım…
Ve unutma, en keskin bıçaklar bile
suskunlukta saklıdır.
Beni incittiğin gün,
benim içimde bir dünya yıkıldı,
ve o dünya, senin bilmediğin
bir sonsuzluğa gömüldü.

Ben sustukça büyüdü bu boşluk,
sen gittikçe soğudu bu kalp.
Ve en sonunda, o kırgın ben,
kendini buldu;
sessizlikte, yalnızlıkta,
ve yok oluşun tam ortasında.

Senin umursamazlığın, beni her gün biraz daha öldürdü,
bir tokat gibi indi yüreğime,
her seferinde biraz daha parçalandım,
ama kimse görmedi bu kırıkları.
Paramparça oldum,
bir enkaz gibi kaldım geride,
ve sen, hiç dönmeden yürüdün gittin.

Beni yok saydın,
duygularımı çöpe attın,
bir hiçmişim gibi unuttun.
Ama bil ki, bu suskunlukta
ölmekten beter bir acı var.
Sessizlik, en soğuk cehennemdir,
ve ben orada yanıyorum.

Artık sustuğum için değil,
dayanacak gücüm kalmadığı için susuyorum.
Ve bu suskunluk,
bittiğini değil,
öldüğümü söylüyor.
Senin için paramparça oldum,
ama artık o parçaların arasında
ben yokum.

Gittiğin o yolda,
beni unut,
çünkü ben seni unuttum bile…
Ben paramparça oldum,
ama bu parçalar senden geriye kalan değil.
Bu parçalar, senin yokluğunda
kendimi yeniden toplamak için kırdığım zincirler.

Seninle yıkıldım,
ama bu yıkım,
yeni bir ben doğurmak için
sessizce hazırlanan bir fırtına.
Artık susmuyorum,
çünkü sustukça öldüm.
Ve şimdi, sesim var,
bir dirilişim var.

Sen beni incittin, evet,
ama ben kendimi yıkarak değil,
kendimi inşa ederek sevdim,
kendimi savundum,
kendimi buldum.
Seninle giden her şey,
bana kendimi armağan etti.
Ben paramparça oldum,
ama artık tamamlandım.

Ve bil ki,
beni inciten sen oldun;
ama ben, seni sevdikçe,
kendimden daha çok yandım.
Kendimi savunmayı bilmediğim için,
her seferinde parçalandım,
her seferinde daha derine düştüm.

Şimdi kaldım;
kırık dökük, yaralı,
sessiz bir boşlukta,
unutulmuş bir hikâye gibi...
Beni tamamlayan değil,
beni bitiren sensin.
Ve artık biliyorum ki,
bazı yaralar asla iyileşmez,
bazı kırıklar asla birleşmez.
Ben paramparça oldum,
ama bu parçalar,
seni affetmek için değil,
sadece acımı taşımak için…