“Seni terk ediyorum” dediğin o an,
Bir dünya susar içinde,
Kelimeler ağır,
Yaralar derin,
Ve kalp, kendi sessizliğinde kırılır.

Gittiğin yolun sonunda,
Yalnızlık seni bekler belki,
Ama bil ki, terk etmek bazen en büyük acıdır,
Hem giden için, hem kalan için.

Bu cümle sadece bir ayrılık değil,
Bir vedadır,
Bir kapanış,
Ve belki de yeni bir başlangıç...


Seni terk ediyorum.
Biliyorum, bu üç kelime boğazında düğümlenecek,
Gözlerinden düşen her damla, bir veda,
Ve kalbimde kanayan binlerce yaradan sadece biri olacak.

Seni terk ediyorum, çünkü artık ben de tükeniyorum,
Suskunluğumda saklanan çığlıklar artık duyulmuyor,
Yalnızlıkla ördüğüm duvarlar içinde kayboldum.

Senin için bir gün anlamsızlaşan ben,
Kendi içinde kaybolan bir hayalden başka bir şey değilim artık.
Ve bu terk, sadece senden gitmek değil,
Kendimden vazgeçmek demek.
Bu cümle, sevdanın küllerinden doğan en ağır yangın,
Gözyaşlarımı ateşe veren,
Ve her gece mezarımı kazdığım bir sessizlik...

Seni terk ediyorum.
Ama bil ki, ardımda bıraktığım bu sessizlik,
Hiçbir kelimenin anlatamadığı bir ağırlıkla çöküyor üstüme.
Ve en acısı, gidenin değil, kalanındır bu yük.

Seni terk ediyorum.
Ama bil ki, bu terk edişin en ağır yanı,
Bedenimden değil, ruhumdan kopuşu.
Bir parçamı seninle gömdüm,
Ve her gece o parçayı ararken uyandım.

Artık ne gözlerimde eski umut var,
Ne ellerimde dokunacak sıcaklık.
Sadece kalbimde kırık bir sessizlik,
Ve bedenimde taşımaya ağır gelen bir yük.

Seni terk ediyorum çünkü artık
Suskunluğum, haykırıştan daha keskin.
Ve unutmak, hatırlamaktan daha acımasız.
Her vedada bir parça ölür insan,
Ben çoktan öldüm,
Ve bu terk, mezarımı kazdığım son toprak.

Gideceğim, ama ardımda
Küllerim rüzgarda savrulacak,
Ve her savruluşunda
Bir parça daha paramparça olacağım.

Beni unutma, çünkü unutmak en büyük ihanettir.
Ve seni terk etmek, yaşadığım en derin ihanettir.

Seni terk ediyorum.
Ama bil ki, bu terk edişin en karanlık yanını,
Hiç kimse duymaz, hiç kimse bilmez.
O an, ruhumun en dip kuyusuna çekiliyorum,
Ve orada, kimselere göstermediğim yaralarımı besliyorum.

Gözlerimden akan her damla,
Kelimelere dökülmeyen bir çığlık,
Ve kalbimde saklı kalan tüm kırgınlıklar,
Sessizce beni öldürüyor.

Seni terk etmek,
Bir kez daha sevdiğimi,
Bir kez daha yandığımı kabul etmek demek.

Ve en acısı,
Beni terk edenin,
Beni terk edenin sensin;
Ama ben, seni terk edenin ben olduğunu haykırıyorum.

Çünkü artık tutunacak bir dal yok,
Ve ben, bu kopuşun en soğuk yüzüyle yüzleşiyorum.
Seni terk ediyorum,
Ama ardımda bıraktığım sessizlik,
Kül olmuş bir aşkın enkazı gibi ağır,
Ve ben, bu enkazın altında eziliyorum...

Seni terk ediyorum.
Ve bu söz, yalnızca bir veda değil,
Bir cehennemin kapısının ardına kilit vurmak gibi ağır.

Giden sadece bedenim değil,
Umutlarım, hayallerim,
Ve en derin yaralarım da yanımda sürünüyor.
Her adımda biraz daha eksiliyorum,
Her nefeste biraz daha karanlığa gömülüyorum.

Ve seni terk etmek,
En büyük yalnızlığın, en derin çaresizliğin adı oluyor.
Bil ki, ardımda bıraktığım bu sessizlik,
Hiçbir kelimenin anlatamadığı kadar dolu,
Hiçbir kalbin taşıyamayacağı kadar kırık...

Seni terk ediyorum.
Ama unutma,
Geride bıraktığım bu kırık kalp,
Senin yokluğunda
Ölmekten beter oluyor.
Ve işte bu yüzden,
Seni terk etmek,
Yaşadığım en büyük ölüm...