“Senliğin Bedende Unuttuğum Haller”

(Nihali Tarzda)

Tenin, hâlâ avuçlarımda suskun,
Sanki zamandan düşmüş bir sıcaklık gibi...
Dudağında kalan nefesin iziyle
İç çeker boşluğum;
ben senin yokluğunda en çok
senin iç çekişini duyuyorum.

Gözbebeklerin…
Hatırlıyor musun, o bir anlık büyüyüşünü?
Görüşümde değildi aşk,
bakışındaydı.

Kokusun...
Taze çayla karışmış
bir gece tenhalığının kokusu gibiydi,
ense kökünden usulca yükselen,
ve şimdi her boş odaya
biraz senden sinmiş gibiyim...

Kalbinin atışı vardı,
Başımı göğsüne koyduğumda
bir evren doğururdu ritminden...
Senin kalbinle uyanan bir kalbim vardı,
şimdi hangi dakikaya çarpıyor zaman?

Terin…
Dudaklarımda gizli bir tuz gibi kaldı,
bir yaz gecesi,
biraz sevişme,
biraz dua gibi.

Saçların…
Ay ışığına tutulan bir sessizlikti,
elimi her sürüşümde
yüzümde başka bir anı bırakırdı
şimdi boşluğa savruluyorum
bir telin yokluğunda...

Sesin…
En çok da fısıldarken güzeldi;
"gitme" deyişin,
bir ömrün gitmeyişiydi belki.
Ben senin “sus” dediğin yerde
susmayı öğrendim,
şimdi herkes çok bağırıyor.

Nefesin…
Uykudayken bile seninle konuşurdu,
Bir şiirin en kimsesiz mısrası gibiydi
ve ben her gece o sessizliğe sığınıp
senin nefesinde yitiyordum.

Parmakların…
Omzuma düşen
bir karar gibi dokunurdu bana,
dokunduğun yerler hâlâ
gitmediğin kadar sen.

Bir ten, bir ses, bir nefes...
Ve bütün bunlar
bir kadının yokluğunda
bir erkeğin içini yakmaya yeter.
Ama asıl acı şuydu:
Sen bendeyken bile,
ben senden biraz uzaktım.