Bir rüzgâr esti mi, yüreğim titriyor hâlâ,
Kiminin mezarı sessiz, kiminin vicdanı yok.
Dünya dönüyor, ama insanlık dönmüyor,
Dost bildiklerim bile çıkarına selam veriyor.

Bir çocuk ağlıyor uzak bir ülkede,
Bir ana yüreği dağ gibi susuyor.
Paramız var diyenler aç kalmaktan korkmuyor,
Ama sevgisizliğe aç kalan milyonlar
sessizce ölüyor.

Kime yanayım?
Gidene mi, dönmeyene mi?
Kime inanayım?
Yalana mı, susana mı?

Bir yanda vatan, bir yanda gurbet,
İkisinde de yalnızlık aynı kokuyor.
Taş duvarlar değil beni ezen,
Unutuşun soğukluğu yakıyor içimi.

Bir sel gibi aktı yıllar,
Kiminin eli kana, kiminin kalbi taşa bulandı.
Ben hâlâ aynı türküyü söylüyorum içimden:
“Bu dünya yalan,
Yalanın içinde bir avuç insanlık arıyorum.”

Kime yanayım artık?
Ölene mi, kalana mı,
Yoksa susup seyredene mi?..

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam 09.11.2025