Offffff…”
Derin bir nefes.
Boğazdan çıkan, göğüste kalan.
İç çekişin ta kendisi.
“Eski bir arkadaş, eski bir sevgili, eski bir yaşam…”
Eski.
Bu kelime, yara izi gibi.
Dokununca acımıyor artık,
ama hissettiriyor.
Dostluklar eskimez,
Ama insanlar değişir.
Zaman, onları başka birine çevirir.
Ve sen, eski halini özlersin.
O gülüşü, o sesi, o “birlikte susmayı”
İçindeki sızı,kaybın değil.
Değişimin.
değişim.
Sen hâlâ o eski haldesin.
Ama onlar değil.
Ve bu fark, göğsünde bir iğne gibi duruyor.
Çıkarmıyorsun, çünkü o iğne, seni hatırlatıyor.
“Ben buyum.
Bir gün,belki o iğne çıkar.
Belki yeni bir iğne gelir.
“Offffff…” de,
“Ahhh…” de,
“Niye?” de.
Çünkü hissetmek,yaşadığının kanıtı.
Ve biliyorum:
Bir gün,o sızı,bir satıra dönüşecek.
Çünkü sen,
sızıyı bile şiire çeviriyorsun.
Şimdilik,
of çek.
Ben dinliyorum.
Gündüz Yavuz..