I. İnsan Olmak ve Rızalık

İnsan denmez mi akla, mantığa, bilime yakın olana?
Sevgiyle işlenmiş kalp taşıyana…
Rızalık nedir, dedim ana-baba, kardeş, dost, komşuya:
“Biz senden razıyız, Allah da senden razı olsun.”
O anda yükselir ruhumda huzur iklimi.

II. Aşkın Metafiziği

Sarraf değilim ben, her taşı inci sanan…
Kalbim kör, sağır, dilsiz mi sandın hakikatten uzak?
Bir çakıltaşıyım kalabalıklarda,
Ama içimden parlayan inci bir sevda akıyor.
“Seviyorum seni” diyebilmek ne büyük mucize;
Sessiz gemiler geçer gönlümden, kimseyi rahatsız etmeden.

III. Sac ve Hamur

Sacın altındayız, ben ve aşkın ateşi…
Hamur yoğurdum un, su, tuz, maya ile;
Üstüme sac koydum, kor alevler sarmış her yanımı.
Kendimi pişiriyorum sevda fırınında,
Her çevirişte yanıyor, her yanışta olgunlaşıyorum.

IV. Mi‘râç ve Cennet Katları

Göğe yükselir gönlüm bir merdivenle—
Me’vâ’da sığınak, Huld’da ebedi duruş,
Na‘îm’de rahat nefes, Firdevs’te çiçekli bahçeler…
Dâru’l-Mukâme’de güven, Dâru’s-Selâm’da esenlik;
Son durak Illiyyûn: sevdanın zirvesi, Sidretü’l-Münteha.

Mi‘râç benim merdivenim,
Senin aşkın her katıma ışık saçar.
Senin diyarında gezmek değil mi cennet?
Sensizlik diyarıysa ölümden başka ne?