Bir “kün” sesiyle başladı her şey,
Kâinatın ilk nefesiyle yazıldı ismim.
O ses yankılandı kalbimde,
Bir harf gibi eğildi gönlüm secdeye.

Vâv, aşkın eğilişiydi Rahmân’a
Bir dönüş, bir kabulleniş, bir vuslat.
O harfte gizliydi kalbin bütün hikmeti,
Çünkü aşk, eğilmeden anlaşılmazdı.

Hû dedim, içim yankılandı,
Rüzgâr bile sustu, kuşlar zikre durdu.
Her nefeste bir sır vardı,
Her sırda bir ilahi dokunuş.

Kelimeler secdeye varırdı kalemimde,
Mürekkep bir dua gibi akardı parmaklarımdan.
Ben yazmazdım aslında,
Rabbim kalbime harf harf yazardı seni.

Bir gece, Arş’tan süzülen bir nur gördüm,
O nurda Vâv şekliyle bir aşk saklıydı.
Kalbim, o harfin kıvrımında kayboldu
Ve ben anladım:
Aşk, eğilen bir harftir.

Ey kalbimin Vâv’ı,
Ey ruhumun Hû’su,
Sen arada bir nefessin,
Varla yok arasında yankılanan bir sır.

Bir dua başlar içimde:
“Ya Rahmân, ya Vedûd…”
Her hecede senin nefesin var,
Her suskunlukta senin isminden bir yankı var
Şu kor aleve teslim olan sol yanımda.

Aşk, bana öğretti sabrı,
Vâv gibi bükülmeden eğilmeyi.
Hû gibi sessizce var olmayı
Ve her secdede kaybolmayı yeniden.

Kudüs’ün taşlarına yaslandım bir gece,
Rüzgâr Farsça bir ayet okudu kulağıma.
O anda anladım ki,
Aşkın dili yoktur, sadece yönü vardır:
O da Hakk’a.

Bir harf olsaydım, Vâv olurdum,
Eğilirdim rahmetin önünde boynum bükük.
Bir ses olsaydım, Hû olurdum,
Yalnız sana varan bir yankı gibi.

Her nefesim seni zikre çevirir,
Her kalp atışım bir tesbih olur.
Zira senin adınla atar kalbim,
Senin sessizliğinle dinlenir ruhum.

Ey Hû, ey aşkın gizli adı,
Ey Vâv, ey secdeye düşen harf,
İkinizin arasında yürür kalbim,
Ne tam var
Ne tam yok
Ama hep sende var olan bir cihan var.

Ben seni, sözün bittiği yerde sevdim,
Kelimeler sustuğu anda başlayan yerde.
Çünkü aşk, harflerle değil
Secdeyle okunur en doğru hâliyle.

Ve bilirim:
Bir gün kalem kırıldığında,
Son kelimem yine “Hû” olacak,
Son nefesim Vâv gibi eğilecek Rahmân’a.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(7 Kasım 2025)