İnsan her şeye alışmaz…
Sadece susar, çünkü sesini duyan kalmamıştır.
Bir yerden sonra ağlamak bile lüks gelir insana,
gözyaşın bile seni yarı yolda bırakır.

Alıştım sanırsın,
ama aslında içten içe ölüyorsun her gün biraz daha.
Bir tebessümün altında bin yara gizlersin,
kimse fark etmez — çünkü güçlü görünmek zorundasın.

Alışmak değil bu, mecburiyet…
Katlanıyorsun, çünkü gitmek için bir yerin yok.
Kalmak da canını yakıyor ama ne fark eder,
zaten içindekiler çoktan gitmiş.

Artık hiçbir şeyin anlamı kalmadı,
güneş doğsa da içim hep gece.
Bir zamanlar umut dediğim şey,
şimdi sadece sessiz bir nefes.

Alışmak dediler…
Oysa ben her sabah yeniden yanıyorum,
aynı acıya, aynı sessizliğe,
aynı “iyiymiş gibi” yapma yorgunluğuna.

Katlanıyorum, çünkü başka çarem yok.
Gidecek yerim de yok, dönecek kimsem de.
Bir ben kaldım kendime yük,
bir ben kaldım bu sessizliğin içinde.

İçim bağırıyor ama dudaklarım susuyor,
çünkü artık kimse duymuyor içimdeki çığlığı.
Belki de insan alışmıyor hiçbir şeye,
sadece yaşarken ölmeyi öğreniyor yavaş yavaş.

Ne zaman gülecek olsam, içimden bir ses susturuyor beni.
“Unutmadın ki,” diyor, “sadece susmayı öğrendin.”
Haklı… ben unutmadım, sadece içime gömdüm her şeyi.

Bir zamanlar kalbim atardı, şimdi sadece sızlıyor.
Ne sevincim kaldı ne heyecanım,
bir yüzü hatırlamak bile canımı yakıyor.
Her şey eksik, her şey yarım.

Geceler uzun değil artık,
ben çoktan gecenin kendisine dönüştüm.
Karanlığı sevdim çünkü o bile yargılamıyor beni.
Sessizlik dostum oldu, yalnızlık yorganım.

Katlanmak mı?
Belki de bu kelime bile az gelir halime.
Ben artık yaşadıkça tükeniyorum,
ve her nefes alışım biraz daha eksiltiyor beni hayattan.

Artık savaşmıyorum…
Çünkü savaşacak bir “ben” kalmadı içimde.
Zaman aldı benden ne varsa; inancımı, sabrımı, sesimi…
Bir tek suskunluğum kaldı elimde,
onu da kimseye vermem.

Alışmadım, sadece kabullendim yanmayı.
Çünkü bazı yangınlar sönmez,
bazı acılar geçmez — sadece insanı değiştirir.
Ben de değiştim…
Artık gülüşümde cenaze sessizliği var.

Bir zamanlar “geçer” derdim,
şimdi biliyorum, bazı şeyler hiç geçmez.
Sadece seni başka birine benzetince
kalbinin içi biraz daha kanar.

Ben alışmadım…
Ben sadece yaşamayı unuttum.
Ve belki de en ağır olan,
artık bunu bile umursamıyorum.