5
Yorum
12
Beğeni
0,0
Puan
106
Okunma
bilmiyorum,
yaşıyor muyum hala,
ama varım.
karanlığın ortasında bir kıvılcım gibi.
zamanın en sessiz yerinde duruyorum.
bir nefes kadar, bir düş kadar.
çökmüş bir enkazın altından bile
bir ışık sızıyor,
ve ben oradayım
hiç gibi, ama var.
yağmur inerken,
daha yolun başındaydım.
karanlık, yumuşak bir şarkı gibiydi.
gün batımı,
acıyla ve umutla yanıyordu.
her bitiş,
bir sabahın tohumu gibiydi.
göz kapaklarının ardında saklıydı o sır,
hiç bile büyür bazen.
sessizliğin kalbinde
bir çiçek açar,
adı zaman olur.
bir nefes kadar kırılgan hayat,
bir dokunuş kadar gerçek.
yapraklar düşerken bile
rüzgarda ışık taşır.
ve ben,
hiçten doğan o ışığı tutarım.
boşluk bile doluydu,
sanki her şey yeniden başlayacakmış gibi.
zaman değişir,
ama kalp kalır.
ve her şeyin ortasında
bir an vardır
ne hiç,
ne tam var,
ama ışık dolu.
yeni gün,
sessizce uyanır gözlerimin altında.
gökyüzü ağlarken bile,
umut kokar yağmur.
yeniden doğacak gün
ve sonsuzluk,
kalbe usulca dokunur.
hiçmiş gibi,
ama aşkla.
*
Mehmet Demir
71123
Cevap Yaz
