0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
43
Okunma
Fenâ ve Bekâ
Bir sabah sessizlik indi can evime,
Ne söz kaldı, ne de mana kelime.
Sustum… sustukça büyüdü varlığım,
Yoklukta buldum sonsuzluğun anlamını.
Benlik bir perdeydi, düştü önümden,
Zanlar eridi bir bir gönlümün deminden.
Bir ışık doğdu hiçliğimin içinden,
Bilen, bilinen, bilen O’ydu — benden.
Fenâ oldum, yoklukta yok oldum,
Bekâ buldum, O’nunla var oldum.
Bir “Ben” demedim artık, hep “Sen” dedim,
“Ben” dediğim her şeyde yine Sen’i gördüm.
Ne ayrılık kaldı, ne kavuşma hali,
Hepsi birdi, aşkın tecellî hali.
Ruh, Hak’ta eridi, denizle derya gibi,
Bir oldu ikilik — kaldı sadece “HU” sesi.
